Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 24

CH. A. VULPIUS:
RINALDO RINALDINI
F ramhaldssa&a
Rinaldo kom að læstu húsi hinnar fal-
legu Olimpiu. Hann hélt upp eftir götunni
og kom þá að Lorenzo-kirkjunni og gekk
eins og eftir óljósu hugboði inn í kirkjuna.
Sá fyrsti, sem hann kom auga á í kirkj-
unni, var einmitt Olimpia. Hún hafði lok-
ið bæn sinni og var að loka bók sinni. Hún
stóð upp, stakk hendinni undir arm manns
eins, sem rétti að henni skál með vígðu
vatni, og fóru svo saman út úr kirkjunni.
Rinaldo fór í humátt á eftir þeim og
fór á eftir þeim inn í húsið. Á tröppunum
rakst hann á þjónustustúlku Olimpiu, sem
varð mjög skelfd.
„Eigið þér líka heima hér?“ spurði Rin-
aldo. Hann skauzt framhjá henni án þess
að bíða eftir svari, lauk upp fyrstu dyr-
unum, sem hann kom að, og gekk gegnum
lítinn skála inn í herbergi, þar sem Olim-
pia sat á sófa ásamt fylgdarmanni sín-
um.
Olimpia roðnaði sýnilega, þegar hún sá
komumann. Félagi hennar leit undrandi
ýmist á hana eða hinn djarfa, ókunna
mann, og Rinaldo gerði sér nú fyrst ljósa
grein fyrir því, hve óskynsamlega hann
hefði farið að ráðum sínum.
En nú var enginn tími til að vera með
hugleiðingar um það, sem orðið var. Rin-
aldo reyndi að ná hugarjafnvægi, hneigði
sig þegjandi, leit hvössum augum á Olim-
piu og félaga hennar og hneigði sig svo að
nýju í kveðjuskyni.
En hann var varla kominn að útgöngu-
dyrunum þegar hann heyrði kallað:
„Herra minn! Leyfist mér að tala við
yður nokkur orð?“
Rinaldo sneri sér við og sagði kæruleys-
islega: „Hvað var það?“
„Hvers eruð þér að leita hér?“
„Þess, sem ég hef fundið.“
„Segið það greinilegar. Hvers leitið þér
hér? Ég krefst skýringar með þessu
sverði.“
„Látið þá sverðið gefa yður skýring-
una.“
„Ég bið yður, herra prins, „hrópaði
Olimpia, „að leyfa mér að útskýra þetta.
„Þessi maður ...“ sagði della Torre,
prins.
„Hann er kunningi höfuðsmannsins og
vildi sennilega fá að tala við mig.“
Prinsinn leit reiðilega til hans. Hún varð
föl, virtist missa jafnvægið og hneig nið-
ur á sófann.
Rinaldo spurði kæruleysislega.
„Get ég farið eða á ég að vera kyrr?‘
„Gerið það, sem yður sýnist,“ svaraði
prinsinn.
Rinaldo settist á stól andspænis þeiiu-
Allir þögðu.
Þjónustustúlka Olimpiu gekk inn, varð
furðu lostin og vissi ekki hvað hún átti
að segja. Því næst snerist hún á hæli og
hvarf á burt í skyndi.
Nú stökk prinsinn á fætur, dró höfuð-
fatið niður á andlitið og fór út úr herberg-
inu án þess að segja eitt einasta orð.
Olimpia mælti: „Hvað hefurðu gert?
„Þú hefur farið á bak við mig, blekkj-
mig, logið að mér, svikið mig. Ég vei
meira en þú heldur. — Ég minni þig a
þann atburð, þegar höfuðsmaðurinn korn
að okkur. Ég minni þig á, hvað hann sagð1
við það tækifæri, og nú bið ég eins og
hann, að þú afhendir mér hringinn, sem
þú fékkst hjá mér.“
„Höfuðsmaðurinn kom að okkur við all^
aðrar kringumstæður en þú að okkur her-
„Mér var ekkert umhugað um að finna
þig í slíku ástandi. Til þess hefði ég aðeins
þurft að bíða stutta stund fyrir utan.
HEIMILISBLAÐl0
156