Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 28

fara til Cosensa, þar sem Lodovico og Rósu
hafði verið sagt að bíða hans. Eintio vildi
ekki leyfa honum að fara, en lét þess í stað
skrifa bréf til Rósu og ákvað að fara þang-
að sjálfur. Rinaldo gat ekki sett sig upp
á móti fyrirætlunum hans og varð að láta
það eftir, að vinur hans færi til Cosensa.
1 fj'arveru hans tók Rinaldo við stjórn
flokksins og beið með eftirvæntingu komu
vinar síns.
Á áttunda degi eftir brottför hans komu
nokkrir félagar með Rósu og auk þess far-
angur Rinaldos. Lodovico var einnig með
þeim, en hann var hlekkjaður. Einn félag-
anna fékk Rinaldo þetta bréf frá Eintio:
„Rinaldo! Ég fel þér forystu manna
minna. Ef við sjáumst aftur, þá mun
ég segja þér, hvar ég hef verið og hvað
við hefur borið. Ég hef tekið 100 gull-
dali úr sjóði þínum, sem ég ef til vill
mun nota til að koma áformum mínum
í framkvæmd. Ef svo verður ekki, þá
munt þú fá peningana aftur. Vertu alveg
hugrór! — Lodovico mun sjálfur segja
þér hvers vegna ég sendi hann til þín í
hlekkjum. Þú veizt, hvað þú átt að gera
við hann. Guð fylgi þér!
Eintio.“
Rósa hvíldi enn við öxl Rinaldos, þegar
hann bauð að leiða Lodovico inn.
„Hvers vegna ertu í þessum fjötrum,
Lodovico?“
„Vegna svika minna. Ég er þrjótur og
hef játað allt fyrir Eintio. Þú dæmir í
máli mínu. Hlustaðu á játningu mína. Ég
hef setið á svikráðum við þig í Neapel.
Það var mér að kenna, að þessi bölvaði
höfuðsmaður vissi hver þú varst. Þegar
ég kom til sjálfs mín, þá iðraðist ég gerða
minna og tók þá ákvörðun að bæta fyrir
allt. Þú veizt, hvernig ég hef þjónað þér.
Ég var í miklum háska í Neapel, en slapp
þaðan og komst með Rósu til Cosensa. Ég
hef varðveitt eigur þínar. Ég hef borið
miklar þjáningar vegna svika minna. Loks
gat ég ekki haldið það út lengur. Ég játaði
allt fyrir Eintio. Hann lét færa mig í f jötra,
og það var verðskuldað. Þess hefði samt
ekki þurft. Ég hefði eigi að síður komið
til þín til að heyra dóm minn af þínum
eiginn munni. Nú skaltu dæma mig til
hegningar.“
„Ég fyrirgef þér, Lodovico.“
„Foringi! Láttu húðstrýkja mig, hengja
mig. Láttu mig ekki sleppa svona auð-
veldlega. Það sundurkremur mig.“
„Nú er ég óhultur. Rósa og dýrgripum
mínum hefur verið bjargað. Hvers þarfn-
ast ég frekar? Þú hefur farið heiðvirð-
um höndum um eigur mínar. Ég fyrirgef
þér. Þú getur verið kyrr hjá mér, ef Þu
villt. Þú munt aldrei svíkja mig aftur.“
„Sannarlega ekki, foringi. Láttu lúberja
mig. Hegndu mér, því að annars get ég
ekki horfzt í augu við þig. Ég verð ekki
hugrór, ef þú lætur mig lausan umsvifa-
laust.“
„Jæja þá! Ég skal hegna þér. Minntu
mig á það næstu fjórar vikurnar."
„Ágætt! Ég skal áreiðanlega minna þ1®
á það.“
„Farðu nú frjáls og sýkn saka til manna
minna. Ég treysti á þig á hættustund."
„Ég hlýði hverri bendingu þinni, Rin'
aldini!“
„Ég kalla á menn mína hingað og tek
sjálfur fjötrana af þér, svo að þeir sjab
að ég lít á þig sem saklausan."
„Foringi! Ef ég gleymi þessu nokkurn
tíma, þá mun dauðinn alls staðar liggJa
í leyni fyrir mér.“
Nú liðu nokkrir dagar.
Hrifning Rósu var ólýsanleg. Hún lif^1
einungis fyrir sinn heittelskaða Rinaldo
og heilsa hans batnaði óðum vegna um-
önnunar þessarar góðu stúlku. Sálarstyrk'
ur hans jókst, og hann naut fegurðar nátt-
úrunnar í ríkum mæli. Friður og ró gerð1
þessa daga hamingjuríka.
En þessi hvíld var ekki félögum hans
jafnkærkomin og honum. Einn þemra
mælti í nafni þeirra allra: . .
„Ert þú hinn frægi og hrausti Rinaldinb
sem liggur hér í óeðlilegu aðgerðarleys1
hjá stúlkunni þinni? Þú verður að fá okk-
ur eitthvað að starfa, ef þú vilt vera f°r'
ingi okkar.“
„Ég hef ekki 1 hyggju að senda ykkur
út á strætin til að hrifsa hinn litla farai-
eyri af fátækum ferðamönnum. Ég £e
160
heimilisblað10