Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 29

sjálfur látið ykkur fá einhverja skildinga,
en til þess þarf engar hnífstungur. Þegar
bið getið nefnt eitthvert verkefni, sem okk-
ur er samboðið, þá mun ég sýna ykkur, að
ég er eftir sem áður Rinaldini."
Málsvari flokksins hélt áfram: „Það er
ekki okkar að dæma um það. Það nægir,
að við verðum þá við hendina til þess að
sýna, að við erum engir þöngulhausar. Við
komumst ekki einu sinni héðan til þess að
kaupa nýja strengi í gítarana okkar. Þeir
eru strengjalausir og falskir. Enginn kem-
nr til okkar, og við erum vanstilltir eins
°g hljóðfærin. Fjandinn sjálfur! Eigum
við nú þar að auki að hafa hinn fræga
Rinaldini fyrir foringja til þess eins, að
við getum falið okkur hér á milli klett-
anna. Það getum við líka án þinnar for-
ystu, og vínbelgir okkar væru þá ekki jafn-
tómir og vasar okkar.“
Rinaldo sagði brosandi: „Jæja, náið ykk-
Ur þá í vín í kjallara þess fyrsta og bezta
klausturs, sem þið komizt til.“
„Hver getur barizt við þessa munka,
sem jafnvel kasta bænabókum sínum í
sjálfan skrattann?“ spurði Albonikorno.
»»Eruð þið hræddir við það? Þið takið
abótann höndum, og þá getið þið náð í
vínið,“ sagði Rinaldo.
»,Slíkt er ekki við okkar hæfi, Rinaldo!
Láttu okkur fá betra starf.“
„Á morgun ætla ég að litast um í daln-
Urtl- Ef til vill dettur mér þá eitthvað í
kug. Ég kæri mig ekki um að láta tilvilj-
un ráða ...“
Að morgni næsta dags kannaði Rinaldo
óalinn og nálgaðist staðinn Fiskaldo, þar
sem einmitt stóð yfir hátíð verndardýr-
llngs staðarins. Þar var bæði dansað og
sungið. Verzlanir voru opnar og uppfullar
varningi. 1 sérstökum sölubúðum seldu
^unkar verndargripi, vígð bænabönd og
smáhluti. Hinir fátæku Kalabríumenn
Pynptust umhverfis þessa munka og eyddu
Slnum fáu spariskildingum, sem fóru í hin-
stóru pyngjur þessara guðrækilegu
0frainanna. Þótt birgðir þeirra væru mikl-
Ur» þá virtust þær þó hrökkva skammt til
uess að fullnægja þörfum fjöldans, sem
íamhjá streymdi.
»Þessir digru þrjótar skulu ekki taka
^EIMILISBLAÐIÐ
þessa peninga heim með sér!“ sagði Rin-
aldo við sjálfan sig.
Hann sendi Lodovico til bækistöðvanna
og lét hann skila til Albonikorno og nokk-
urra annarra, hvað þeir ættu að gera til
þess að klófesta hinar úttroðnu pyngjur
munkanna. — Það varð og um kvöldið.
Á afviknum stað einum var Maríumynd,
þar sem Kalabríumenn, sem nú voru rúnir
inn að skyrtunni, heiðruðu guðsmóður með
því að flytja henni lofsöng. Rinaldo bland-
aðist hópnum, klappaði fyrir hljóðfæra-
leikurunum og gaf þeim peninga, því að
„hin heilaga mær hefði opinberað honum,
að hún vildi ekkert fá ókeypis, og hann
skyldi borga fyrir hana.“
Hljómlistarmennirnir höfðu ekki vænzt
neinna launa, en tóku við peningunum
með þakklæti og fóru svo með þá að búð-
orborðum prestanna. Þar hurfu peningarn-
ir í hinar úttroðnu pyngjur og komust
þannig aftur í hendur hins örláta gjafara.
Nokkrar grímuklæddar konur, sem
gengu um með nokkrum karlmönnum,
drógu að sér athygli Rinaldos. Hann gekk
nær þeim. Ein kvennanna virtist veita
honum athygli. Hún einblíndi á hann og
færðist nær honum, þangað til hún gat
hvíslað til hans:
„Velkominn, Mandochini greifi.“
Rinaldo hrökk við, en spurði undireins:
„Hver er sú, sem talar?“
„Kunningi," var svarið. Því næst vék
konan aftur til félaga sinna.
Rinaldo stóð kyrr og fylgdi henni með
augunum, þangað til hún hvarf í mann-
þrönginni.
Hann gekk afsíðis og hugaði að skamm-
byssu sinni, en þá var slegið á öxl hans
aftan frá. Hann snerist á hæli skelfingu
lostinn og sá þá Eintio standa fyrir fram-
an sig. „Ert þú hér?“
„Ég er hér og enn fremur nokkrir kunn-
ingjar.“
„Grímuklædd kona kallaði mig rétt í
þessu sama nafni og ég notaði í Neapel:
Mandochini greifi.“
„Jæja, og þig grunar ekkert?“ spurði
Eintio.
„Hvað á ég að halda?“
„Sjáðu til. Þegar ég var í Cosensa komst
161