Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 12

Fimm
Síberíuúlfar
nokkrum árum fyrir stríð rakst ég í
flasið á þessum fimm óargadýrum. Ég
hafði lokið við leiðangur um Austur-Túrk-
estan á vegum Sven Hedins og var á heim-
leið til Þýzkalands um Síberíu. Vegna
mikilla snjóa hafði lokazt leiðin á milli
landamærabæjarins Bachty í Kína og járn-
brautarstöðvarinnar í Seriopel. Ég varð
því að fara þessa leið á hestbaki. Fylgdar-
maður minn og túlkur var Gemirkin frá
Túrkestan. Hann hélt í tauminn á þriðja
hestinum, sem bar farangur minn.
Það var dásamlegt að ríða um snævi
þakið landið. Blæjalogn var, og við fund-
um ekkert til hins mikla Síberíukulda. Við
urðum að staldra við í Kauf á þessum
minnisstæða degi, af því að hnakkgjörð
hafði slitnað. Nú urðum við að hafa hrað-
ann á vegna hættunnar af úlfum og kom-
ast til næsta ákvörðunarstaðar, kósakka-
þorpsins Utschar, áður en myrkrið skylli á.
Til þess að hlífa hestunum og jafnframt
hita okkur á fótunum, þá fórum við af
baki hér og þar og þrömmuðum áfram í
snjónum.
Við höfðum enn einu sinni farið af baki
og teymdum hestana á eftir okkur. Leiðin
framan hana. Umhverfis þau þaut hljóð-
lega í sýprustrjánum; það var sem þau
hvísluðu um óendanleik næturinnar og
hina undarlegu vegi mannlegra örlaga.
„Nei,“ sagði Anna svo allt í einu og
stóð upp. „Það líður ekkert yfir mig. Ég
held ég fari bara inn.“
Hann fylgdi henni gegnum dimman
garðinn, unz þau komu að dyrunum. Anna
nam staðar stutta stund, áður en hún
gekk inn. Hún leit á Richard og brosti, og
bros hennar var í senn ertnisfullt, undir-
furðulegt og órætt. „Ég vona bara, að
lá um þéttan birkiskóg, þar sem gaf að
líta ný sleðaför. Það var farið að dimma,
en Utschar gat ekki verið langt undan.
Ég ætla einmitt að fara að kalla til fylgd-
armanns míns, að ráðlegt muni vera að
fara á bak og hraða för, þegar hesturinn
minn kippir í beizlið og blæs ákaflega.
Hann sperrir upp eyrun.
Við stöndum kyrrir og hlustum. Um-
hverfis okkur ríkir kyrrð, leyndardóms-
full kyrrð. Snjórinn hrynur af trjágrein-
unum, og þær titra. Germikin slær var-
færnislega í hestinn minn til þess að fá
hann til að halda áfram.
Skyndilega koma fimm úlfar í ljós al-
veg á óvænt á veginum framundan. Þeir
eru varla í tuttugu skrefa fjarlægð. Ég
get séð, hvernig hárin rísa á höfðum
þeirra. Þetta eru stórir og sterkir karlúlf-
ar í ágætum vetrarfeldum.
yður hafi ekki dreymt neina ljóta drauma
um mig,“ sagði hún svo allt í einu, og bros
hennar breyttist skyndilega — og varð
um leið óræðara en nokkru sinni fyrr. En
er hún hafði þetta mælt, hljóp hún léttstíg
inn um dyrnar, gegnum dagstofu gisti-
hússins og inn alla ganga, til herbergis
síns. Richard heyrði hana loka dyrunum
á eftir sér. Hann stóð kyrr og horfði fram
fyrir sig, og um varir hans lék dauft bros.
Á svo eðlilegan og einfaldan hátt kvikn-
aði ný ást í brjósti hans.
232
heimilisblaðið