Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 20

konung. Hann tók vel á móti þeim, en
lagði þó fast að þeim þegar í byrjun að
taka hinn nýja átrúnað, sem hann boðaði
í Noregi; bað þessa tvo Þórða að láta skír-
ast og hét þeim vináttu sinni að launum,
ef þeir gerðust kristnir. Þórðarnir geng-
ust undir það þegar. — Að því kom, að
þeir tóku að ræða, hvað skeð hafði í land-
inu, og nefndu Sognverjar þá hina sér-
kennilegu sýn, er þeir höfðu orðið vottar
að hjá Selju. Réttu þeir síðan fram haus-
kúpu þá, er þeir höfðu fundið í flæðar-
málinu.
Strax er konungur og Sigurður biskup
litu hauskúpuna, þóttust þeir vita, að þar
myndi vera um helgan dóm einhvers dýr-
lings að ræða. Af mikilli orðgnótt ræddi
konungur nú við hina nýju vini sína um
sælu þá, er guð láti trúuðum og snauðum
þjónum sínum í té að launum fyrir smá-
vægilega armæðu í jarðlífinu. Og eftir að
þeir Þórðar höfðu báðir tekið skírn og
hlotið tilvísun í kristnum fræðum, að svo
miklu leyti sem tími vannst til, sendi Ólaf-
ur konungur þá aftur suður á bóginn og
leysti þá út með ríkmannlegum gjöfum
og vinmælum. Höfuðkúpunni hélt hann
eftir í sínum vörzlum.
Skömmu síðar hélt konungurinn hið
fræga fjögurrafylkjaþing á Dragseiði.
Er hann hafði með harðfylgi komið því
til leiðar, að allur þingheimur lét skírast,
tók hann að spyrja bændur frá Stattlandi
um hinn dularfulla viðburð í Selju. —
Meðal annars kvaðst bóndi einn hafa ver-
ið í leit að hesti nótt eina um haustið.
Hestinn fann hann undir bröttu hömrun-
um á Selju. Nótt þessa sá hann bjartan
Ijósbjarma, er virtist koma utan úr geimn-
um og lýsa gegnum skýin.
Síðan fór konungur sjálfur yfir til eyj-
arinnar. Fylgdarlið hans hefur að mestu
verið skipað nýskírðum trúskiptingum,
mönnum sem höfðu nauðugir tekið trú,
sumir þó af vilja til að kynnast betur
hinni nýju lífsskoðun, sem hún flutti.
Óefað hafa þeir verið fullir eftirvænting-
ar, þann dag, sem þeir fóru út í eyna. Á
vesturströndinni sáu þeir, að nýlega hafði
fallið skriða úr hömrunum.
Konungurinn og fylgdarlið hans gekk
þangað, sem skriðan hafði fallið, og rót-
uðu í urðinni í leit að einhverju. Hvar-
vetna fundu þeir mannabein — og lagði
sérkennilegan, næstum þægilegan, daun af
þeim. Loks komu þeir til staðar eins, þar
sem geysistór hellir hafði að mestu fallið
saman. Þeir gengu inn í munnann — og
innst þar inni fundu þeir lík heilagrar
Sunnevu, með öllu óskaddað. Þar lá hún
sem hún svæfi.
Öllum mun okkur kunnugt, að æfintýri
hafa lifað á vörum manna í Noregi um
langan aldur. Við þekkjum hinar alkunnu
sögur um vondu stjúpurnar, og um kóngs-
dæturnar, sem verið hafa bergnumdar og
setið í hellum og fjöllum, bíðandi eftir
því, að hetjan kæmi að frelsa þær. Helgi-
sögnin hefur gert Ólaf Tryggvason að
æfintýraprinsinum í slíkum leik — þar
sem hann fer inn í hellinn til hinnar sof-
andi jómfrúr. En hún er ekki hans. Herra
og konungur yfir sjálfum Ólafi hefur þeg-
ar verið hér, frelsað brúði sína og krýnt
hana kórónu eilífs lífs.
Sagt er, að eftir þetta hafi Ólafur
Tryggvason látið reisa kirkju á berginu
fyrir framan Sunnevuhelli. Til þess að
kirkja gæti fengið nóg rými á þessum stað,
varð að hlaða upp í hjallann. Síðan var
hún reist. Hún var frekar lítil, en fögur,
og vel frá henni gengið, eins og sjá má á
rústunum. Einnig hellirinn var gerður að
kapellu. Mannvirki þetta var eitthvert hið
mesta, sem þekkzt hafði í Noregi á þess-
um tíma.
Bein Selju-búa voru lögð í skrín, og sér-
stök kista var smíðuð um lík heilagrar
Sunnevu. Fyrst stóð hún í kirkjunni uppi
á f jallinu. En þegar Noregi var fyrst skipt
niður í biskupsdæmi, var biskupssetri
Gulaþingslaga valinn staður á Selju, á
sléttlendi nærri sjónum, og þar var bisk-
upskirkjan einnig reist. — Árið 1170 var
biskupsstólinn síðan fluttur til Bergen og
skrín Sunnevu þá flutt þangað.
Nú eru skógarleifarnar á Selju að engu
orðnar fyrir löngu, og þar eru ekki önn-
ur hús en smábýli á norðurströndinni.
Frá bátanaustum liggur eins konar stíg-
ur vestur með ströndinni, yfir mýrar og
fen. Hann liggur framhjá Helgramanna-
vík og að klausturústunum. Turn Alban-
kirkjunnar stendur en í fullri hæð. Ljós
240
heimilisblaðið