Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 45

setumannsins. Þú átt að hvíla í örmum
mínum, þegar önn dagsins er að baki. Ég
mun endurnæra þig, eins og hver önnur
góð húsmóðir, á mat og drykk og ekki
skal skorta á hina kyrrlátu gleði í kofan-
um. Komdu, við skulum fara í fríríki
hamingjunnar. Ekki skal ég kvarta vegna
erfiðleikanna. Kærleikurinn til þín umber
allt.“
„Þetta eru draumórar í þér.“
„Ég verð hjá þér, Rinaldo."
Hann þrýsti henni að sér.
Það komst allt í röð og reglu í tjaldinu,
þegar háværar samræður heyrðust fyrir
utan.
Luigino hafði sína lifnaðarhætti. Hann
lét bera allt fram, sem eldhúsið og vín-
kjallarinn hafði upp á að bjóða. Þjónustu-
Í*AÐ, SKM tG HAFÐI
SAFNAÐ TIL JÓLANNA
Ég og bekkjarsystir mín, sem sátum
saman í skólanum og vorum orðnar stálp-
aðar stúlkur, höfðum fyrir sið — til að
„drepa tímann“ — að krota og rispa í
skólaborðið með vasahnífum. Þegar frá
leið, var borðið ekki sem bezt útlítandi, og
einn góðan veðurdag er eftirlitsmaðurinn
kom auga á þetta, vorum við kallaðar fyr-
ir skólastjórann á skrifstofu hans. Við-
gerð borðsins kostaði 12 krónur, og okk-
ur var sagt, að hvor um sig yrðum við
að fara með reikning heim til okkar —
upp á 6 krónur.
Liðið var nærri jólum, þegar þetta var.
Ég hafði lagt til hliðar 7 krónur og 25 aura
til jólainnkaupa, og þar sem foreldrar mín-
ir voru langt frá því að vera ríkir, spurði
ég skólastjórann, hvort ég mætti ekki sjálf
borga minn hluta af kostnaðinum og losna
þannig við að fara með bréfið heim. Þetta
féllst hann á. En þar sem jólin voru að
nálgast og ég átti enga peninga eftir, til
uð kaupa gjafir, þótti mér þetta leitt.
Síðasta kennsludaginn fyrir jól sátum
við stærri stelpurnar saman og röbbuðum
um daginn og veginn áður en kennslukon-
an kom. Þá var það sem einhver okkar lét
bau orð falla, að skólastjórinn væri ágætis
fólkið truflaði ekki máltíðina. Þar voru
engin vitni, en tilfinningarnar voru alls-
ráðandi.
Þá hljóp tappi úr kampavínsflösku með
háum hvelli og lenti beint á enni hinnar
yndislegu stúlku. Það var hlegið og flask-
an tæmd.
„Menn komast ekki hjá því, að beizkt og
sætt fylgist að. En það gerir unað lífsins
aðeins þægilegri og meira ginnandi, já,
meira að segja eftirsóknarverðari,“ sagði
Olimpia.
Luigino var gustmikill, þegar hann gekk
inn í tjaldið og sagði: „Menn mínir hafa
fundið förukonu, sem Lodovico þekkir.“
„Það er Rósa, hrópaði Rinaldo, stökk á
fætur og þaut út úr tjaldinu og flaug bein-
línis upp um hálsinn á Rósu. Frh.
maður. — Við þessi orð rann mér svo í
skap, að ég sagði með grátstafinn í kverk-
unum, að það væri hann alls ekki, — hann
væri þvert á móti níðangurslegur.
I sömu andrá var dyrunum hrundið
upp og stúlka gerði boð fyrir mig og sagði,
að skólastjóra langaði til að hafa tal af
mér. Samvizkubitið gerði óðara vart við
sig; ég roðnaði og fékk hjartslátt, og hugs-
aði sem svo: Getur hugsazt, að hann hafi
heyrt til mín. En óðara varð mér ljóst, að
það gat ekki hafa verið. Ég reyndi því að
vera sem rólegust, er ég gekk inn í skrif-
stofuna til hans.
Þegar ég kom þangað, mælti hann: „Ég
vil gjarnan skipta þessari útgjaldaupphæð
niður á okkur bæði. Mér finnst það hafa
verið svo fallegt af þér að vilja borga þetta
úr eigin vasa, — en hins vegar vil ég ekki
að þú sleppir algjörlega, og þess vegna
legg ég til, að við skiptum jafnt skaðan-
um.“ Og að svo mæltu rétti hann mér þrjár
krónur yfir borðið.
Þarna stóð ég orðlaus. Og þegar hann
bætti við: „Svo óska ég þér gleðilegra
jóla, stúlka mín,“ þá hét ég því með sjálfri
mér, að ég skyldi aldrei tala illa um nokkra
manneskju á bak.
Það var reyndar erfitt loforð, en upp
frá því hefur mér hvað eftir annað kom-
ið skólastjórinn til hugar, þegar ég hef
verið komin á fremstu nöf með að baktala
einhvern — og ég hef stillt mig. V. J.
HEIMILISBLAÐIÐ
265