Heimilisblaðið - 01.12.1961, Side 14

LIN YUTANG:
Þannig varð ég kristinn að nýju
Árið 1937 kom út bók, sem nefndist Jarðnesk hamingja. Hún vakti svo mikla athygli, að
höfundurinn, kínverskur menntamaður og heimspekingur, Lin Yutang að nafni, var orðinn
heimsfrœgur óðar en varði. Einn kaflinn í henni hefur að fyrirsögn: Hvers vegna ég er heið-
ingi. Það vakti því mikla athygli, þegar það spurðist, að hann hefði aftur tekið kristna
trú, en við þau trúarbrögð hafði hann alizt upp.
í ritgerð þeirri, sem hér fer á eftir, gerir höfundurinn grein fyrir orðsökunum að þessari
hugarfarsbreytingu, og er hana að finna í síðustu bók hans, Heiðingi gerist kristinn, sem út
kom árið 1958.
Margir hafa spurt mig að því hvers
vegna ég hefði snúið aftur til kristinnar
trúar eftir margra ára heiðindóm. Svarið
við því er ekki eins einfalt og blátt áfram
og margur heldur ef til vill. Svo sem kunn-
ugt er, eru trúarskoðanir manna mjög ein-
staklingsbundið málefni, eigi að síður er
ég sannfærður um, að flestir hafa komizt
að raun um það sama og ég og vita því,
hve örðugt það er og miklum vanda bund-
ið að tileinka sér lífsskoðun, sem leyst get-
ur úr hinum mörgu vandamálum tilver-
unnar. En þar sem við mennirnir erum
hugsandi og skynigæddar lífverur, getum
við ekki orðið ánægðir með lífið, fyrr en
slík undirstaða er fundinn. Þar með finn-
um við tilgang með lífi okkar, en ekki að
öðrum kosti.
I 30 ár, eða vel það, voru huglæg vísindi
mín einu trúarbrögð. — Trúin á það, að
mennirnir gætu verið sjálfum sér nógir,
en raunverulegum trúarbrögðum væri of-
aukið. Þeirra eigin skynsemi og vísindin
ættu að vera þeirra leiðarstjörnur. Meiri
og vaxandi þekking ætti því að skapa
batnandi heim. En eftir að hafa séð, hvern-
ig efnishyggjan hefur grafið um sig á
þessari okkar 20. öld og hertekið hugi
manna, og eftir að hafa verið vitni að ill-
ræðisverkum guðlausra ríkisstjórna, hef-
ur sú trú orðið að engu. 1 stað þess hef ég
sannfærzt um það, að þrátt fyrir meiri
þekkingu og næga skynsemi hjá okkur
mönnunum hefur heimurinn alls ekki
batnað, heldur þvert á móti hefur mann-
kynið leiðzt lengra og lengra í ófarnaðar-
átt. Ég held því, að svo framarlega sem
það á að eiga sér einhverja framtíð hér
á jörðu, verði það að brjótast úr viðjum
efnishyggjunnar, gerast óháð hennar
ófrjóu öflum og andlega frjálst. Til þess
að svo geti orðið virðist eina leiðin, að
mennirnir finni ráð, sem geri þeim kleyft
að öðlast trú á öfl þau, sem ekki eru af
þessum heimi og þeim miklu meiri. Þess
vegna hef ég aftur hneigzt að kristinni
trú og leitað mér trausts og fulltingis í
hinum máttuga og fagra boðskap hennar.
Ef til vill er þörf á fáeinum orðum um
sjálfan mig og umhverfið, sem ég hef lifað
í, eða ævisviðið, sem leið mín hefur legið
um, til skýringar á því, sem gerzt hefur
og hvar ég er nú staddur.
--------Ég er þriðja kynslóð kristinn-
ar kínverskrar fjölskyldu. Faðir minn var
prestur í sveitaþorpi einu í afskekktum
dal, sem Poa-a heitir, inni í fjalllendinu
um það bil 100 km upp frá suðaustur-
strönd landsins. Þar átti ég yndisleg
bernskuár í heimi dásamlegrar fegurðar,
þar sem himinninn sýndist hvíla á skörð-
óttum fjallatindunum, gráblá og gegnsæ
sólsetursmóðan hjúpaði búfjárhagana,
þegar kvölda tók, og hlæjandi lækjaniður-
inn ómaði í kyrrðinni. Þar mátti finna,
að guð var nálægur. Þar var eins og mátt-
ur hans og tign væri allt í öllu.
Ég get um þetta hér sökum þess, að
endurminningar mínar frá þessum tíma
hafa þau áhrif á trúarlíf mitt nú, sem úr-
234
HEIMILISBLAÐIÐ