Heimilisblaðið - 01.03.1962, Page 16

hann sagði þetta. Hann var meira að segja
dálítið hnugginn á svip, er hann renndi
augum yfir hina veðsettu muni sína.
„Skilurðu það,“ hélt hann áfram, „að
einungis með því að sjá þessa verðmætu
muni, sem mér þykir vænt um og hef þörf
fyrir, en hef jafnframt neitað mér um fyr-
ir tíunda hluta af verðmæti þeirra, — að
einungis með þessu móti hefur mér tekizt
að skilja, hvað fjárhættuspil eiginlega kost-
ar mann. Ég vona það eitt, að einn góðan
veðurdag verði ég svo skelfdur, að ég stein-
hætti.“
Við gengum aftur inn í dagstofuna.
„Viltu glas af púrtvíni?“ spurði hann „á
meðan ég á ennþá glas til að skenkja í?“
Það liðu nokkrar vikur þangað til ég sá
hann aftur.
„Nokkuð nýtt?“ spurði ég
„Tvennt,“ svaraði hann í ákefð. „Þú
manst kannski, að ég sagðist hafa í hyggju
að kvænast vinkonu Lisbethar frænku
minnar. Þetta var satt bezt að segja eins-
konar skynsemdarákvörðun og með milli-
göngumanni til aðstoðar.
Hvað um það, sá dagur rann upp að
stúlkan og foreldrar hennar komu til Par-
ísar. Þau báðu Lisbeth frænku um að hafa
heimboð, svo þau gætu kynnzt mér.
Ekki leizt Lisbeth vel á það.
„Engin hátíðlegheit,“ sagði hún. „Við
förum bara úteftir þangað sem hann
frændi minn býr, þá get ég kynnt ykkur,
og þá er það búið og gert.“
Svo komu þau til mín hingað út eftir,
foreldrarnir með dótturina, og Lisbeth
frænka. Dagstofan mín var auð og tóm
eins og þjófstolin vöruskemma, nema hvað
flygillinn og þrír stólar stóðu eftir. f raun-
inni átti flygillinn ekki að vera þar inni
lengur, því ég hafði fengið þúsund franka
að láni út á hann, svo hann átti að vera í
veðlánageymslunni. Ég kom honum bara
ekki fyrir þar inni.
Geturðu ímyndað þér svipinn sem kom
á foreldrana og dóttur þeirra? Og á hana
Lisbeth frænku? Dyrnar inn í borðstofuna
stóðu opnar. Þau gengu þangað inn. Stof-
an stóð galtóm.
Þau opnuðu dyrnar að svefnherberginu
mínu. Þar inni var ekkert nema rúmið. Ég
var búinn að tæma herbergið að öllu öðru.
„Almáttugur,“ stundi móðirin, „og ég
sem hélt, að maðurinn væri efnaður. En
hann hefur þá verið að sækjast eftir henni
dóttur okkar vegna peninganna!“
Þau voru ekki lengi að kveðja og hafa
sig á brott. Daginn eftir bauð Lisbeth mér
heim til miðdegisverðar.
Þar var enginn viðstaddur nema við tvö
— því eins og þú veizt, er hún ekkja, þótt
ung sé. Hún bar fyrir mig einhver ósköp af
mat og neyddi mig til að borða.
„Elskan mín, þú þarft að borða meira
— borðaðu nú meira,“ sagði hún hvað eftir
annað, og svipur hennar var fullur sam-
úðar.
Að lokum rann upp fyrir mér ljós. Hún
hélt í rauninni, að ég hefði hvorki til hnífs
né skeiðar þarna úti í galtómri íbúðinni
minni. Þegar komið var fram í eftirréttinn
stóðst hún ekki mátið lengur, heldur faðm-
aði mig að sér og grét:
„Bernard, elsku Bernard minn, hvers
vegna hefurðu ekki sagt mér, að þú værir
peningalaus? Ég sem alltaf hef haldið að
þú værir svo ríkur — já, alltof ríkur fyrir
mig.“
Og þá fyrst varð mér það ljóst, að með
tárum sínum var hún beinlínis að bjóðast
til að leggja mér í hendur sjálfa sig, pen-
inga sína, ást sína og allt sem hún gat
gefið ... já, ást sína, sem ég hafði aldrei
haft nokkra minnstu hugmynd um . . . Og
nú stendur til, að við giftumst. Hún krefst
þess aðeins, að ég hætti að spila fjárhættu-
spil. Það má nú ekki minna vera, eða hvað
finnst þér?
Það voru þó fjárhættuspilin sem raun-
verulega komu okkur saman... Og nú
skaltu koma til okkar í mat í næstu viku.
Við eigum áreiðanlega sæti til að bjóða
þér. Ég hef það á tilfinningunni, að ég hafi
nefnilega sjálfur komizt í öruggan sess í
lífinu!“
60
HEIMILISBLAÐIÐ