Heimilisblaðið - 01.03.1962, Síða 26

komið niður á henni. — Og hvernig gat
það öðruvísi farið? — þér vitið þá-------
þekkið þér mig þá?“
„Ég hef oft séð yður, herra barón, og...“
„Nefnið óhamingjusama manninn sínu
rétta nafni. Þér gerið mér ekki skömm
til með því...“
„Á ég að nota hið rétta nafn yðar? Heit-
ið þér ekki Tegnano . . . ?“
„Hvað þá? Vitið þér það ekki? Hefur
greifafrúin ekkert sagt yður?“
„Hvað þá?“
„Segið mér hreinskilnislega, hvað vitið
þér um mig?“
„Að þér eruð elskaður meira en þér verð-
skuldið — og þér hafið verið ótrúr...
Ekkert annað en það. Ef þér getið ekki
sjálfur ásakað yður, þá...“
„Violanta. Það er um líf eða dauða að
tefla fyrir mig. Ég hef bjargað yður úr
voðalegu myrkri fangelsisins og leitt yður
aftur fram í dagsljósið. Ég á því skilið
þakklæti af yðar hendi. Má ég reikna með
því ?“
„Það megið þér, herra barón.“
„Þá særi ég yður að segja mér hrein-
skilnislega, hverju greifafrúin hefur trúað
yður fyrir ?“
„Ég veit, að hún elskar yður og þér
hafið yfirgefið hana. Brottför yðar hafði
nærri því dregið hana til dauða. Hún hef-
ur unnið bug á alvarlegum sjúkdómi.“
„Hvar er hún?“
Violanta þagði og virti hann fyrir sér
rannsakandi augum. Rinaldo var nú orðinn
viss um, að hún vissi ekki, hver hann í
raun og veru væri. Ef til vill hefði greifa-
frúin dulið hana hins sanna til þess að
forðast vansæmd. Nú lagði Rinaldo sig all-
an fram til að komast að því, hvar dvalar-
staður greifafrúarinnar væri. Violanta
veigraði sér þó við að svara spurningum
hans.
Skyndilega heyrðist bjölluhljómur, með-
an þau voru enn að ræða saman. Violanta
stökk á fætur, tók lykil og ljóstýru og
ætlaði að fara út úr herberginu. Rinaldo
spurði: „Hvert eruð þér að fara? Áreiðan-
lega til Dianoru?“
„Yður skjátlast."
„Nei, nei! Ég finn það á mér, að hún
er hér. Þér eruð að fara til hennar. Segið
henni að ég sé hér, að ... Nei! Ég fer með
yður, ég verð yður samferða, ég verð að
fá að sjá hana.“
„Hún mundi deyja úr hræðslu.“
„Þér hafið komið upp um yður. Hún er
hér. — Áfram nú til hennar.“
„Já, hún er hér, en þér fáið ekki að sjá
hana. Líf hennar líkist, sem hún lifi í sí-
felldri iðrun og yfirbót. Hún mundi ekki
þola að sjá yður.
„Ó, Violanta, ef þér hafið nokkurn tíma
verið ástfangin, verið þá umburðarlynd og
leyfið mér að sjá hana ...“
„Ég þori það ekki. Heilsa hennar stend-
ur tæpt. Hún mundi deyja ef hún sæi yður.“
„Get ég ekki fengið að sjá hana, án þess
að hún verði vör við? Ég elska hana. Líf
hennar er mér dýrmætara en mitt eigið.“
Nú heyrðist bjölluhljómurinn aftur enn
meiri en fyrr.
„Verið ekki að tefja fyrir mér.“
„Ég verð að fá að sjá hana!“
„Fylgið mér þá eftir, þrjózki maður, en
gætið þess að halda yður saman . . .“
Hún fór af stað, og hann fylgdi á eftir.
Violanta vísaði honum á stað einn nálægt
litlum glugga. Svo fór hún.
Rinaldo sá inn í dimmt herbergi, þar
sem tvö kerti loguðu á borði fyrir framan
róðukross, en þau gátu aðeins varpað
daufri skímu inn í myrkrið, sem ríkti
þarna inni. Svartklædd kona gekk fram og
aftur um herbergið. Föl var hún yfirlitum
og skinhoruð. Rinaldo sá, að þetta var
Dianora. Tárin runnu niður vanga hennar,
varir hennar skulfu og hendurnar titruðu.
Violanta kom inn. Rinaldo heyrði samtal
þeirra.
„Æ, hvar hefur þú verið allan þennan
tíma?“ spurði Dianora, um leið og hún
hallaði sér að Violöntu. „Ég blundaði stutta
stund, og mig dreymdi svo illa. Hann var
hér, þessi ærulausi þrjótur, og kom til mín
og strauk með blóðugri hendi um andlit
mitt. Blóðið rann niður barm minn og yfir
kjól minn og brann eins og eldur í öllum
mínum limum. Óttinn vakti mig. Ég þakka
Guðs heilögu móður, að þetta var aðeins
draumur, en draumurinn hefur fengið mik-
70
HEIMILISBLAÐIÐ