Heimilisblaðið - 01.03.1979, Síða 10

un. Hjúkrunarkona gekk á móti henni og-
fór með hana upp breiðan steinstiga.
„Hann er mjög illa farinn,“ sagði hún.
„Eigið þér við, að ... ?“ hvíslaði Nancy.
„Maður vonar auðvitað það bezta, en
ég held að möguleikinn sé harla lítill. Lík-
amsmátturinn hefur þorrið til muna.“
Hún leit á Nancy eins og hún vildi sagt
hafa. Hann var aldrei mikill bógur í raun-
inni, það hljótið þér þó að vita. Þér hljótið
líka vita hvers konar lífi hann hefur lifað.
Hann kemst aldrei yfir þetta . ..
Umhverfis rúmið var búið að koma fyrir
skjólgrindum, þetta var úti í horni fjöl-
býlisstofu. Nancy gekk þangað.
Hún átti erfitt með að þekkja Philip
aftur þar sem hann nú lá, hreyfingarlaus,
ósjálfbjarga, allur reifaður. Það hafði orð-
ið á honum mikil breyting þessa mánuði
sem þau höfðu ekki sézt. Það var líkast
ókunnugum manni, sem þama lá, gesti
sem kominn var langleiðina í þann áfanga-
stað sem enginn snýr frá aftur.
„Það er búið að gefa honum sterka
sprautu," mælti hjúkrunarkonan. „Segið
eitthvað við hann, svo hann viti hver þér
eruð. Það gerir honum ekkert illt.“
Þa8 gerir honurn ekkert illt — Nancy
fannst hún skilja dýpri merkingu þessara
orða um leið og hún laut yfir rúmið.
„Philip,“ hvíslaði hún.
Hann opaði augun ofur hægt, og hann
leit á hana. Áður fyrr höfðu þau verið
einkar lifandi, en nú voru þau brostin. Nú
var líkt og vottaði aðeins fyrir glætu
skynjunar, og hann sagði veikri röddu:
„Fyrirgefðu mér — allt!“
Augu þeirra mættust, og í því langa og
þögla augnatilliti var allt skilið og jafn-
framt fyrirgefið.
„Ég er alls ekki sár út í þig, Philip,“
hvíslaði Nancy.
Hún laut niður að honum og kyssti hann.
Augu hans luktust aftur, og hönd hans
sem. lá ofan á lakinu leitaði eftir henni.
Hún tók um höndina og hjúkrunarkonan
kom með stól.
„Ég býst við, að hann vilji gjarnan að
þér standið við svolitla stund,“ hvíslaði
hún. Nancy þáði sætið og hélt áfram að
halda hendi Philips í sinni. Það var graf-
hljóð og rokkið í stórri sjúkrastofunni-
Þaðan sem Nancy sat gat hún séð götur
með tendruðum ljósaskiltum og svo húsa-
þökin sem skáru sig enn úr frá dökknandi
himni.
Eftir skamma stund opnuðust dyrnai'
og roskinn maður kom í ljós utan frá gang-
inum. Þetta var faðir Philips. Þegar hún
leit upp, kastaði hann lágt kveðju á hana
°g settist síðan á stól hinum megin við
rúmið.
Þannig sátu þau óralangan tíma, að því
er virtist. Seint og um síðir var aftur tek-
ið að birta. Þegar svo bjart var orðið, að
nýr dagur var risinn, þá var slökkt á öll-
um götuljósunum; það var í sama mund
sem lífsljós Philips slokknaði, í kyrrð og
þögn.
Þau námu staðar niðri í forsal sjúkra-
hússins, Nancy og faðir piltsins. Þetta vai’
nú niðurbrotinn maður, fannst henni,
hún átti bágt með að þekkja aftur hinn
stranga og mynduga yfinnann skrifstof-
unnar þar sem hún hafði starfað.
„Þér eruð góð stúlka. Aðeins góð stúlka
hefði gert það sem þér hafið nú gert, efth
allt það sem skeði.“ Hann þagið andai*tak
og stundi. „Við höfum ekki talazt við, son-
ur minn og ég, síðan þetta skeði, þér vitið-
Það er komið meira en ár síðan. Hann
kom aldrei heim eftir það.“
Nancy skildi nú allt. Philip, hinn veik-
geðja unglingur, sem svo auðvelt var að
skipa fyrir — og svo hinn alvarlegi strangi
faðir. Á milli þeirra hafði alls enginn skila'
ingur ríkt, og móðirin hafði heldur ekk’
verið manneskja til þess að ganga þar á
milli með sáttarorð, svo ólíkir sem þe^
46
HEIMlLISBLAÐlP