Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 11

feðgar höfðu þó verið og þurft á sáttum
halda.
Allt í einu leit maðurinn á Nancy.
>.Eg hafði þá rangt fyrir mér, hvað yð-
Ul’ snerti. Hann hafði miklar mætur á
^ur, og þér voruð góð stúlka. Eg hefði
að leyfa honum að kvænast yður. Þá
Víei’i hann kannski enn á lífi ..."
Nancy lagði höndina feimin á handlegg
hans, en hún var ekki hrædd við hann
^ngur. Henni fannst hún ekki líkleg til
ah verða hrædd við nokkra mannveru
hl'amar. Ríkidæmi og dramb gæti aldrei
^’amar leynt hana þeirri eymd og um-
h°muleysi, sem jafnan bjó á bakvið.
>.Eg held þó ekki. Ég held ekki, að mað-
Ul’ geti nokkru sinni haft svo sterk áhrif
a aðra manneskju, að maður geti breytt
E’niseinkunnum hennar.“
»Eg hefði getað haft áhrif á þá átt,“
Svaraði maðurinn og drúpti höfði; síðan
b®tti hann við: ,,Ég var alltaf of strangur
Vlð hann. Ég ætlaðist til þess, að sonur
’ninn sýndi mikinn dugnað og kæmist
ah’am eins og ég hafði sjálfur gert. En
Uu skil ég það, að maður getur aldrei kraf-
lzt þess sama af öðrum sem maður krefst
sjálfum sér. Skilyrðin eru oft svo ólík,
°£ maður verður óréttlátur í kröfum sín-
Uln og tilætlunarsemi".
Til eru þær sorgir, sem enginn er fær
Uln að sefa; og hljóðlaust gekk Nancy út
Ul' forsal sjúkrahússins.
Tegar hún gekk út um hverfidymar,
vni’ sólin komin upp. Hún staðnæmdist
andartak og lét ferskt morgunloftið leika
um sig.
Maður, sem tímunum saman hafði stað-
fyi'ir utan spítalann, gekk nú í áttina
hennar.
..Nancy, Ég fyrirverð mig fyrir það,
vernig ég lét. Ég var afbrýðissamur, en
heiti því, að ég skal aldrei vera það
ti'amar."
i’etta var Andrew. Hún sá, að hann var
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
enn smókingklæddur undir frakkanum.
Henni skildist, að hann hafði ekki gengið
til sængur þessa nótt. Hann var órakaður,
en það var eitthvað nýtt í svip hans, sem
ekki hafði þar áður verið: endurheimtur
friður.
,,Þú munt helduur ekki þurfa að hafa
ástæðu til þess framar, Andrew . . . Hann
er dáinn.“
Skyndilega var hún í örmum Andrews
og sefaði harm sinn upp við öxl hans.
Stuttu síðar urðu þau samferða burtu,
hönd í hönd eins og lítil börn.
Andrew mælti, hátíðlegur:
,,Ég elska þig!“
Hún svaraði:
,,0g ég elska þig!“
Og báðum fannst þeim sem þessi orð
hefðu fengið öldungis nýja merkingu á
þessum fagra morgni.
47