Heimilisblaðið - 01.03.1979, Síða 16

gestanna, þeg-ar Curzon gekk inn í salinn.
Margir ræningjanna voru þegar mættir,
og nú streymdu þeir í hópum inn um dyrn-
ar. Það fór hrollur um Curzon, þegar hann
horfði yfir raðirnar. Alls staðar mættu
augum hans svartskeggjuð, gulleit andlit,
ótvíræð glæpamannatrýni, andstyggilegir
munnar, illskufull augu. Það hefði verið
ástæða til að ætla, að allra versta úrhrak
einhvers hegningarhússins hefði verið sent
hingað. Þeir komu inn, gargandi, syngj-
andi og stappandi á járnuðum stígvélum
sínum, meðan þeir ruddust áfram til að
ná sér í sæti við borðin.
Barboza skipaði þeim með tryllingslegu
öskri að halda sér í skefjum, og hávaðann
lægði undir eins.
„Þeir, sem hegða sér eins og svín, skulu
verða flegnir lifandi!“ þrumaði hann.
Setjist niður — setjist! Étið og drekkið
og haldið ykkur svo saman! Ég ætla ekki
að láta ykkur hræða lífið úr ungu stúlk-
unum!“
Eftir þessa stuttu móttökuræðu varð
nokkurnveginn rólegt og hljótt í hinu stóra
anddyri, sem var frekar illa lýst upp.
„Ég hef sent boð til stúlknanna, að veizl-
an væri að hefjast,“ sagði Barboza og sneri
sér að Curzon. Svo sneri hann við höfðinu
og leit upp stigann. „A-ha!“ sagði hann.
Það heyrðist fótatak efst í stiganum,
og Jay og Hermanía komu í Ijós.
Ungu stúlkurnar höfðu orðið við áskor-
un Curzons og farið í spariföt. Þær höfðu
báðar valið mexíkönsk klæði af honum auð-
uga fataforða Hermaníu. HeiTnanía líktist
mest djörfum, litskrúðugum fugli í hinni
skarlatsrauðu treyju sinni yfir kjólnum
úr gljáandi silki. I hinu hrafnsvarta hári
hennar var afarskrautlegur kóralkambur.
Jay var klædd í ljósgræn föt, og yfir vinstri
öxlina hafði hún slöngvað fíngerðu, gömlu
knipplingasjali. Ljósgyllta hárið hennar
var of stutt, til þess að í því gæti verið
kambur, en það féll í eðlilegum bylgjum
niður á ennið með hinum fagurlega
hvelfdu augnabrúnum. Hún bar höfuðið
hátt; og gangur hennar var ákveðinn, þeg'
ar hún gekk niður stigann og leit yf11
þenna stóra, Ijósdaufa sal og hið hræðilega
veizlufólk, sem þar hafði safnazt saman-
Curzon stóð með hatt sinn í höndinnu
og Barboza tók ein.nig ofan.
„Þú verður að kynna mig!“ sagði Bar-
boza með hátíðlegum svip og sneri sér hálf'
vegis að Curzon.
„Má ég kynna ykkur! Senor Barboza
_, f <<
— senora da Luz og ungfrú Coulter.
sagði Curzon kurteislega.
Barboza hneigði sig dj úpt og klunnalega-
„Það er ekki á hverjum degi, sem ég se
svona fögur andlit,“ sagði hann hæversk-
lega. „da Luz sezt mér við hægri hlið ásarnt
brúði sinni. Ég ætla sjálfur að skemnita
ungfrú Coulter við vinstri hlið mína.“
Hann veifaði hóp af mönnum, sem stóðu
fyrir neðan stigann. Það voru liðsforingJ'
ar hans og ráðgjafar, en í ytra fasi og öH'
um svip var enginn munur á þeim og hm-
um glæpamönnunum. Þó var til ein und'
antekning.
Þessi maður hét Desafio — það var hann
að minnsta kosti alltaf kallaður. Það vai
lágvaxinn, spengilegur maður, og var han11
ákaflega hæglátur í framkomu sinni alh'1-
Á andliti hans var stöðugt hæðnislegt bros,
eins og hann væri að skemmta sér að ein-
hverju, sem væri einkaleyndarmál hans,
en sem enginn annar gæti gizkað á, hvað
væri, og hann sjálfur gæti ekki á sér setið
að brosa að. Skömmu seinna, þegar búið
var að bera á borð, sá Curzon hann hand-
leika hníf og gaffal með mjög mikilli leik111
og drekka úr glasi sínu blátt áfram með
tígulleik. Það var óþarfi að líta nema einU
sinni á þenna mann til að sjá, að hann
hafði ekki umgengizt fólk af sama sauða-
húsi og hann nú dvaldi með.
Mál hans var jafn fágað og framkoma
hans, og það var afar eðlilegt, að honun1
H E I M I L I S B L A Ð 1 Ð
52