Heimilisblaðið - 01.03.1979, Side 21

,,Hafið þér eiginlega gert yður nokkra
krein fyrir, hve fádæma heimskulega þér
begðið yður?“ spurði Desafio í öllum þeim
hlátri, gleðihrópum og hávaða, sem hljóm-
aði um salinn. Hann sat kyrr og sneri
Vlnglasi sínu milli fingranna og brosti hinu
háðslega brosi sínu. „Hvað er það nú, sem
Sagt er?“ sagði hann hugsadi. „Sá maður,
sem giftir sig, glatar helmingnum af hug-
rekki sínu! Kunnið þér ekki kvæði pipar-
Sveinanna, Barboza?“
Hann setti frá sér glasið og bætti við
^eð hærri röddu:
„Eg ætla að syngja það fyrir ykkur!
Látið mig fá gítar — sækið gítar handa
^ér, einhver ykkar, þá skal ég syngja fyr-
lr ykkur kvæði piparsveinanna: El Solt-
er o.“
Ef til vill hafði Desafio aðeins gaman
að segja nokkur háðsyrði við yfirboð-
ai’a sinn og meistara, ef til vill var hann
hlátt áfram að gera tilraun til að leiða
uthygii Barboza frá þessari fáránlegu
hugmynd — það gat vel hugsazt, hugsaði
Curzon, að enn væri til einhver snefill
af sómatilfinningu í manninum — en af
hvaða hvötum sem Desafio gerði þetta, þá
Varð það víst algerlega unnið fyrir gýg
hjá honum.
Barboza riðaði dálítið, en hélt sér fast
1 borðbrúnina.
„Hér verður ekkert sungið!“ sagði hann.
„Ekki fjrrr en á eftir — þegar hjónavígsl-
au hefur átt sér stað. Ef þig langar til að
syngja, Desafio, verðurðu að fara út til
Þess.“ Hann sneri sér snögglega við og
benti með skjálfandi höndinni á Jay Coul-
ter- „Herrar mínir — skál fyrir brúði
Uiinni!“
Unga stúlkan sat náföl meðan drukkni
ræninginn starði á hana með hinum áleitnu
aUgum sínum. Mennirnir allt í kringum
borðin stöppuðu í gólfið með stígvélahæl-
11111 sínum, börðu bikurunum í borðplöt-
llna og æptu og skræktu nafn „brúðarinn-
heimilisblaðið
ar“. Augnatillit hennar hvarflaði óttasleg-
ið frá einu villimannslega adlitinu til ann-
ars.
Blóðið sauð og svall í æðum Curzons.
Hann hafði hniprað fæturna inn undir sig,
svo að hann væri reiðubúinn að stökkva
á fætur með sem minnstum fyrirvara. En
ennþá hafði hann taumhald á sjálfum
sér, og á yfirborðinu virtist hann halda
ró sinni og sjálfsstjórn. Hönd hans klapp-
aði Apache, kjassandi og ósjálfrátt.
„Það er fanginn minn, sem þér eruð að
tala um, Barboza!“ sagði hann með mjög
rólegri röddu.
Hláturin í salnum lægði allt í einu, aft-
ur varð dauðakyrrð, og allir ræningjarnir
störðu forviða á da Luz.
„Það er senorita Coutler, sem ég er að
tala um,“ svaraði Barboza og horfði fast
á Curzon.
„Þá neyðist ég til að minna yður á sam-
komulag okkar. Óðalið hérna er yðar eign
— konurnar tilheyra mér. Menn yðar
sjálfs munu minnast, að þannig var það
Þetta er útkljáð mál. Um það þarf ekki
meira að tala.“
Æðarnar þrútnuðu upp á enni og gagn-
augum Barboza og urðu marbláar. Hann
frísaði eins og drukknandi maður.
„Fimmtán þúsund pesos!“ hrópaði hann.
„Eg skal borga þá“. Hann sló hinum þunga
hnefa sínum í borðið, svo buldi í, og glös-
in hoppuðu til. „Það var sú upphæð, sem
þú vildir fá. Fimmtán þúsund pesos. Þú
skalt fá þá. Ég borga þér þá nú þegar
út í hönd.“
Jay starði biðjandi á Curzon — augu
hennar voru eins og brostin af hræðslu.
Hann reyndi að brosa sefandi til hennar,
þótt hann vissi, að þessi fífldirfskufiv
leikur, sem hann nú hafði hafið, var hon-
um nú fyrir fram tapaður. Svarti ræning-
inn var í sínum góða rétti, að svo miklu
leyti sem hann heiðarlega og skilmerkilega
ætlaði að kaupa ungu stúlkuna af da Luz,
57