Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 23

fúnmtán þúsund pesos. Þetta eru heiðar-
leg viðskipti, Ruy! Við stöndum báðir við
þau!“
Ræninginn sneri sér við og hoi'fði á
Ur>gu stúlkuna, sem sat kyrr í sæti sínu og
vafði knipplingasjalið um sig.
„Lausnargjaldið er greitt, senorita. Þú
ert ekki lengur eign da Luz. Þú ert eign
Rarboza!“ Hann stóð riðandi á fætur og
1-etti höndina út eftir henni.
En áður en hin viðbjóðslega hönd hans
hafði snert hana, var Curzon stokkinn upp
at stólnum. Stóra steikta kalkúnhænan
var næst hendinni. Hann þreif í aðra
leppina á henni og eindengdi henni síðan
heint framan í andlitið á Barboza.
XVI.
ójafn bardagi.
Kalkúnhænan var prýðilega steikt. Hún
var meyr, og safinn og sjóðheit sósan lak
af henni. Hún var að minnsta kosti tutt-
uííu og fimm pund á þyngd, og Curzon
hylgdi á eftir högginu af öllu afli og með
aHri þeirri heift, sem hann hafði bælt niðri
1 sér frá byrjun veizlunnar. Barboza datt
aftur á bak með öskri — augu, nef og
shegg — allt andlitið var hulið feiti og
Þykkri sósu. f nokkur augnablik var dauða-
þögn í salnum — enginn bærði á sér —
en augnabliki síðar var allt í uppnámi.
Ekkert mannlegt auga gat greint, hvað
nu gerðist, því allt var á ringulreið, allur
salurinn sogandi hringiða.
Curzon hélt enn á kalkúnhænunni í
höndinni, sveiflaði henni nú til baka og
slöngvaði henni til lampanna. Þrír þeirra
huttu niður og mölbrotnuðu á borðplöt-
Unni, svo að hálfmyrkt varð í þessum hluta
Salsins.
Barboza hafði fallið til jarðar eins og
Uaut, sem lagt er að velli. Hann öskraði
eins og ljón, meðan hann gerði tryllings-
'G£ar tilraunir til að klóra kjötið, feitina
°& sósuna úr skegginu og núði hin blinduðu
heimilisblaðið
augu sín. Það þurfti ekki að óttast hann
í nokkrar sekúndur, en það voru aðrir,
sem vörnuðu vegarins til dyranna.
Jay Coulter hafði stokkið á fætur frá
borðinu, en stóð kyrr fyrir neðan stigann.
Hún hefði hæglega getað laumazt burt,
en hún notaði ekki tækifærið.
„Upp stigann!“ kallaði Curzon til henn-
ar“. Flýtið yður!“
Apache hafði stokkið úr kjöltu Curzons
upp á borðið og stóð þar milli allra fatanna
urrandi og geltandi. Herminía var einnig
staðin á fætur. Hún titraði af geðshrær-
ingu og gráti. Curzon tók með annarri
höndinni um mitti hennar og með hinni
undir hné henni og lyfti henni á þann hátt
upp frá gólfinu. Hún var ekki. mjög þung.
Hann sveiflaði henni í kringum sig og setti
hana í neðstu tröppuna í stiganum. Það
var með mestu herkjum, að hún gat hald-
ið jafnvægi, og hún hrasaði í fangið á Jay.
,,Hlaupið!“ kallaði Curzon.
Allt þetta gerðist á fáeinum sekúnduum.
Curzon var á að sjá róleguur o gstilltur, en
atburðirnir ráku hvern annan með svo
miklum hraða, að hann átti bágt með að
fylgjast með þeim — þeir voru eins og
kvikmynd, sem sýnd er allt of hratt.
Hann heyrði flöskur o gglös velta um
koll, stólar voru dregnir til og þúsund
fætur virtust allt í einu vera komnir á
hreyfingu. Nokkrir af ræningjunum höfðu
verið svo forsjálir, að þeir höfðu varlega
fluutt sig nær dyrunum til þess að verja
útganginn. Mennirnir, sem setið höfðu við
sama borð og Curzon, höfðu stokkið á fæt-
ur, en eins og sakir stóðu, virtust þeir ekki
vita, hvað gera ætti. Þó vissi Curzon, að
ekki þurfti annað en skipunarorð, til þess
að þeir tækju til óspilltra málanna — þeir
mundu aldrei láta hann sleppa lifandi út
úr salnum.
En jafnvel á þessu hættulega augnabliki
hugsaði hann um hattinn hans Luz. Það
var orðið að einskonar meinloku í höfð-
59