Heimilisblaðið - 01.03.1979, Qupperneq 29

Carl Aage stirðnaði upp af hræðslu.
^kjálfandi höndum brá hann boganum á
hné sér og braut hann um þvert, rétt eins
0gl hann með því móti gæti gert hið skeða
engu, og henti brakinu inn í runnana,
en áfram héldu ópin að berast að eyrum
hans. Fleiri raddir fullorðinna bættust nú
^1*, og hver spurði annan svo að allt rann
1 eina bendu.
Móðir hans birtist í garðdyrum hússins.
»Hvað hefur eiginlega komið fyrir, Carl
Aage?“ spurði hún óttaslegin.
Drengurinn hljóp kjökrandi í áttina til
hennar og greip yfir um hana.
»0, mamma, mamma, ég hef skotið hana
i^ger Lise beint í augað.“
»Hvað ertu að segja, drengur?“ stam-
aði hún upp, án þess að vilja trúa þessum
i'æðiiegu orðum. Hún hristi drenginn til,
eins og til þess að fá hann til að segja
e'tthvað skynsamlegra,
Heimilisblaðið
„Hvað eru eiginlega að segja?“ endur-
tók hún í hærri tón og varð litið í skelf-
ingu til stauragirðingarinnar, þaðan sem
ópin bárust, sem nú voru reyndar miklu
lægri en fyrr.
Carl Aage var alveg viðutan af skelf-
ingu. Hann gat aðeis endurtekið:
„Hvað á ég að gera? Hvað get ég gert?“
Hjartsár grátur drengsins kom móður
hans til að horfast í augu við skelfinguna
í fullu ljósi.
„Elsku drengurinn minn,“ tautaði hún
örvílnuð, á meðan hún leiddi hann inn
fyrir og að legubekknum. „Þetta er mér
að kenna allt saman, elsku drengurinn
minn. Hvers vegna bannaði ég þér ekki
að leika þér með þennan hættulega boga?
Það var þó skylda mín að gera það.“
Þau kippust bæði við, þegar heyrðist í
sjúkrabílnum. Hljóð hans barst nær og
nær.
Glaðar drengjaraddir kváðu við utan frá
götunni: „Hæ, Viggó, það er eitthvað að
gerast. Sjúkrabíllinn kemur þarna, — við
skulum koma og sjá hvað er á seyði.“
Carl Aage gróf andlitið ofan í legubekk-
inn og hélt höndunum fyrir eyrunum, en
líkami hans hristist af krampakenndum
grát.
Nokkur stund leið, áður en móður hans
tókst að hugga hann að nokkru ráði, en
þá stóð hún upp, gekk út og hraðaði sér
heim að húsinu þar sem Inger Lise bjó.
Þegar hún kom þangað var sjúkrabíllinn
þegar lagður af stað aftur. Úti í garðin-
um stóð fólk og talaði saman i lágum hljóð-
um.
En heima hjá lnger Lise var enginn
eftir í húsinu nema vinnukonan.
„Annað augað var víst stungið út,“
stamaði hún, en augu hennar sjálfrar urðu
stór af undrun. „Þau hjónin fóru bæði til
spítalans með henni.“
Móðir Carls Aage var að yfirliði kom-
in, þegar hún kom heim aftur. Hún vissi
65