Heimilisblaðið - 01.01.1982, Side 21

skuli fá hennar, þá mundi hann bregðast
skyldu sinni.“
,,En hvemig á ég að fara að því,“ hróp-
aði konungur, „því að sjálfur vil ég fá
hennar og hafa hana.“
Þá hló Emilía.
„Já, satt er nú það, en ég sagði nú líka,
að þér ættuð bara að lofa honum því.“
„Nú, svo að skilja, þér eruð vitur kona,
Emilía, og ég þakka yður fyrir heilræðið
°g því skal ég vissulega fylgja.“
En hvorki höfðu þau konungur né Emi-
ha gert sér glögga grein fyrir órjúfan-
legri trúmennsku Emils. Emilía vissi það
nú fyrir, að hans yrði ekki freistað með
fé, en það hafði henni aldrei í hug komið,
að hann mundi ekki láta hrafninn af hendi,
ef honum væri lofað, að hann skyldi fá
það, sem hann þráði mest og elskaði heit-
ast.
Emil sat fastur við sinn keip, hverra
bragða sem konungur leitaði. Hann vildi
ekki fyrir nokkurn mun bregða trúnaði við
konung og þakklæti því, sem hann átti
Þeim elskaða konungi að gjalda.
Emilía nísti tönnum af bræði, er að-
komukonungurinn sagði henni, hverj u Em-
il hefði svarað til.
„Gott og vel, fyrst við getum ekki feng-
ið hann til þess með góðu, þá skulum við
beita hann brögðum og ofríki. Við verð-
um að sjá svo til, að fuglinum verði stolið
frá honum.“
„Það gagnar ekkert,“ sagði konungur
ffi'emj ulega. „Ég fæ ekki Irenu nema með
Því móti einu, að ég geti fengið hann til
að svíkja húsbónda sinn.“
„Já, satt er nú það,“ svaraði Emilía, „en
Þegar þér eruð nú einu sinni búinn að kom-
ast yfir hrafninn, þá þurfið þér ekki ann-
að en að segja, að Emil hafi selt yður
hann.“
Þá hnyklaði konungur brýmar. „Þér fá-
Jð mig til að koma fram eins og væri ég
argasti óþokki,“ svaraði konungur með
þykkju.
„Elskið þér Irenu kóngsdóttur, eða elsk-
ið þér hana ekki?“ spurði Emilía háðslega.
„Jú, það veit Guð, að ég elska hana,“
svaraði konungur, „ég vil gera allt, til þess
að ná í hana.“ —
En Emil fór ekki að verða um sel, þeg-
ar hann sá, hve aðkomukonungurinn sótti
fast á með það að eignast hrafninn. Og
er hann sá einhverja mannveru laumast
að búrinu um kvöldið, þá fór hann að
gruna margt, tók vitra krumma þaðan, sem
hann var vanur að vera, og setti venju-
legan hrafn í hans stað, og sá krummi gat
talað stöku orð á mannamáli.
Morguninn eftir var búið að stela þeim
hrafni. Emil þakkaði hamingjunni inni-
lega með sjálfum sér, því að undrahrafn-
inn sinn hafði hann falið á óhultum stað.
Það var Emlilía sjálf, sem stal hrafn-
inum, — enginn ókunnur hefði getað það.
Hún færði aðkomukonunginum hann öll
ljómandi af fögnuði; fór hann þá á fund
konungs og kvað sér liafa tekizt að freista
Emils.
Konungur náfölnaði af sorg og reiði.
Lét hann óðara kalla á Emil fyrir sig og
sagði honum til syndanna.
„Náðugasti herra konungur, ég er sak-
laus,“ sagði Emil. „Fuglinum hefur verið
stoliö frá mér. Eg hef hafnað öllum boð-
um gestsins yðar, konungsins þarna. Og
þegar hann gat ekki fengið hann keyptan
þá lét hann stela honum. En ég bjóst við
þessu og setti því annan hrafn í búrið í
staðinn; en undrafuglinn yðar geymi ég í
öruggu fylgsni. Og hérna hef ég hring-
inn hennar Emilíu stjúpdóttur yðar —
hún hefur týnt honum í búrinu, þegar hún
var að stela hrafninum.“
„Lygi!“ æpti Emilía vond.
„Nei, hann segir satt,“ sagði aðkomu-
konungurinn. „Ég skammast mín og ég
iðrast þess, að ég skyldi hafa farið svona
H eimilisblaðið
21