Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Page 61

Hún bauð öllum í danz. Eg fann ómótstæðilega löngun í mér
til þess að danza við hana.
»Danzaðu«, hvíslaði Steinn.
»Danzaðu ekki«, hvíslaði hvíli maðurinn. »Annars gleymirðu
mér. Hún mun danza við þig götu smánarinnar, sem liggur
niður í dal sorgarinnar«.
Steinn var kominn með mig fast að fangi meyjarinnar.
»Upp við brjóst hennar gleymirðu öllum bágindum«, sagði
hann.
Eg var þegar farinn að danza, er hviti maðurinn stöðvaði
mig og sagði:
»Drengurinn, sem þú gafst bókina, bað mig að fá þér þetla«.
Það var glitrandi perla. Eg spurði eftir drengnum. Hann var
orðinn prestur. Hann var að biðja fyrir mér. Eg leit við. —
Stúlkan var horfin.
Hvíli maðurinn leiddi mig heim og skildi mig eftir rétt
innan við lilið höfuðbóls míns.
Eg leit þá ofan í pyngju mína að sjá hverju eg hefði eylt.
Hún var tóm. Léttúð hafði tekið það sem eftir var.
Eg veit ekki livernig stóð á því, en eg lagðist niður og grét
ofan á perluna mína — aleigu mína.
Sigurjón Jónsson.