Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 4

IOO
H EI M I R
Kunnugastir eru staöirnir „Bloksbjörg" á Harzen, á Þýzka-
landi, „Blákolla" á Eylandi viö Svíþjóö og svo Hekla á Islandi.
Var þessi hátíö ýrnist haldin „Valþyrgisnóttina" fyrsta maí eöa
á Jónsmessunótt. Allar nornir áttn aö vera viðstaddar þessa
nótt, annars var ills aö vænta frá Kölska. Ferðalagið var og
með ýmsu fleira móti. Sumar riöu púkum til þingmóts, er voru
þá í hafursgervi. Þá máttu þær ekki líta aftur, því það varö til
þess, að þær féllu af baki, og gekk þá ferðalagiö seinna. Sömu-
leiðis er með hátíðina, er haldin var með miklum glaumi og
gleði, dýrindis krásum og vínum o. s. frv. Að hófinu var hver sú
norn, er flest skálkapörin hafði framið, í mestum hávegum höfð
en hinar, er litlu hafa áorkað, fá drjúgum ofanígjafir, og liðlesk-
jur allar hýddar að boði Kölska af djöflaböðlinum.
Þegar nýir meðlimir hafa þannig séð allt, sem fram fer, og
kynnt sér hvers þeir mega vænta, eru þeir teknir inn í samfélag
nornanna, um leið og þeir skrá nafn sitt með blóði sínu í afar-
stóra bók. Stundum er þó samningurinn beinlínis gjörður við
Kölska sjálfan, þar sem viðkomandi áskilur sér jaröneskan auð
og fagnað, en heitir aftur á móti, að heyra honum til eftir víst
tímabil; og eru til afrit nokkurra slíkra samninga.
Eftir að nöfnin eru skráð, fram fer skírn hinna nýju með-
lima, og fá þeir þá nýtt nafn. Að lokum setur Kölski innsigli
sitt á þann, sem skírður er, helzt á einhvern hulinn stað. „En
þar sem Satan hefir drejúð fingri sínum á, þar kennir eigi sárs-
auka framar." A því áttu allar nornir að þekkjast, að á sér báru
þær einhvers staðar tilfinningarlausan díl, ef að var hugað.
Til þess að verjast öllum þessum ófögnuði og árásum hins
illa og útsendara hans, þurfti almenningur manna að fá einhver-
jar verjur í hendur eða lærdóm, er unnið fengi því bug. Kyrkj-
an fer því að taka upp ýmiskonar varnargaldur, er fiestir þénar-
ar hennar urðu næsta leiknir í. En það reyndist brátt ónóg, því
ekki gat presturinn ætíð verið á öllum stöðum. Enda þurfti
lýðurinn sjálfur eitthvað að Vita lengra nefi sínu. Þannig varð
þá til „lýðtöfrafræðin", er fékk mikiö gengi um þessar mundir.
Með notkun hennar kunni hver og einn að verja sig fyrir flest-
um ásóknum og gjörningum.
Lýðtöfrafræðin hafði þrennskonar tilgang, að uppgötva for-