Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 11

H E I M I R
107
og tryllingslegar, ýldi í húskampinum, sleit reykjarflyksurnar úr
strompinuin í smáagnir, skellti sér svo ineö tvöföldum hraöa of-
an í bakgeröiö, — og stagiö og staurinn og skrautfötin hvíldu á
vilpubarminum.
IV.
Degi er tekið aö halla. Sólin hefir fundiö ofurlitla rifu á
ársalnum til þess aö gægjast í gegnum til barnanna sinna. Einn
geislinn fór inn í hænsahúsið og féll beint framan í hanann, sem
haföi gleymt aö draga blikhimnuna fyrir augun, af því aö skugg-
sýnt var, og hann haföi veriö aö gefa stóru freknóttu hænunni
hýrt hornauga. Hún er augasteinninn hans, núna sem stendur,
og þar af leiðandi andstyggö allra hinna hænanna. Hann stökk
ofan af prikinu sínu, gægöist meö öðru auganu út, svo með hinu,
stakk síðan nefinu út um gættina, kastaöi reigingslega hnakka
og vagaöi út. Hænurnar koma gaggandi á eftir. Fram á stræt-
inu ágerast hvellirnir og óhljóöin í strákunum. Haninn leggur
undir flatt, hlustar meö annari hlustinni, svo meö hinni, tejigir
úr hálsinum og stekkur upp á eldiviöarkubb, viörar þar vængina
og réttir aðra löppina aftur meö stélinu, og svo galar hann allt
hvaö af tekur í kapp við strákana, líkt og hann segöi: „Hrópiö
þiö og sprengiö svo mikiö sem þiö viljið. Eg viðurkenni engan
drottningardag annan, en útungunardag stóru freknóttu hæn-
unnar minnar." Og hænurnar vöppuöu í kring, gögguöu og
samkjöftuöu, eins og víða heyrist í bakgeröum og nálægt eld-
húsdyrum, þar sem marghýst er.
V.
Eg sit enn þá undir vesturglugganum. Sólin hefir fundiö
stærri glugga til aö líta niöur um, og skín nú um augnablik inn
í herbergiö í allri sinni dýrö. Eg hefi ekki tekið þátt í gleöi
þessa dags. Hann á sér engan stað í minni árstíöaskrá. „Eg
veit ei af hverskonar völdurn, svo viknandi dapur eg er.Og
þó,- hann minnir mig á annan dag, sem vér samlandar í fram-
andi landi, hér viö Babýlónar ár, eigum eöa gæturn átt í eiaingu
—en þaö orö þekkjum vér að eins á prenti. „Austast fyrir öllu
landi af einum veit eg staö, — fjalleyju grænni og góöri. Getiö