Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 10

io 6
H E I M I R
sjáanlega hæst ánægSir yfir óvenjulega góöum árangri iöju sinn-
ar svona snemrna dags.
III.
Eg sít undir vesturglugganum og horfi út í bakgerðiö. Norö-
anvindurinn gnauöar kaldranalega um húsvegginn, lemur stór-
geröum regnslitringi í rúöuna og hvín ámátlega í þvottastaginu,
sem strengt er frá eldhúshorninu utanverðu og út aö bakgirðing-
unni. Hér er fátt til feguiðarauka. Eldiviðarhrúga. Lítt er
nú um fegurð þína. Eitt sinn varst þú þó laufþéttur, limfagur
skógur, og enn geymir þú sólskin liðinna alda í sterkum álögum.
Yfir henni gín axarblað— ímynd hins forna (og nýja) hegnanda
réttlætis. Við hlið hennar er forarvilpan, er sogar allt til undir-
djúpanna, sem er nógu þunnt og leiðanlegt til að renna og fylg-
jast með straumnum.— Út viö hliðargirðinguna er hænsahús.
Undir staginu er staur, bundinn fastur við það að ofanverðu, og
á því eru kvenntreyjur með nýtízku ermum, og pils í ótal fejl-
ingum. Vindurinn togar í stagið, fyllir treyjubolina, þenur út
ermarnar og belgir sig í pilsunum. Svo hefst allt á loft,—stag-
ið með staurnum og fötunum. Treyjurnar eru upp með sér og
drembilegar og slá í kringurn sig með ermunum, eins og tildur-
samar skartsmeyjar á skemmtigöngu, og pilsin lyfta sér hátign-
arlega, eins og væri þau að dreyma urn hvirifandi hringiðu í döf-
ljúfri danshöll á degi drottningarinnar. En allt í einu nemur
staurinn við jörð, rær sér spekingslega, eins og þingmannsefni á
ræðupalli frammi fyrir kjósendum, segjandi: „Hingað, og ekki
lengra,— þér veitið mér veg og gengi, en eg er sá, sem ber yður
öll á herðum mér, og segi til um þanþol stagsins—stjórnarinnar
sjálfrar. Þér sjáið því öll, að án mín yröi stagsins og yðar dýrð
engin." Og treyjurnar og pilsin féllu sarnan í auðmykt og und-
irgefni að boði herra síns. Þau þekktu ekkert æðra vald.— En
stagið blístraði og gnauðaði eins og fertug meykerling, er gnístir
tönnum yfir forsmáðurn ástaratlotum. Hví gátu heimskingjarn-
ir ekki skilið, að það' stjórnaði þessu öllu saman, og að staurinn
bar sig svona riddaralega að eins vegna þess, aö það hélt utan
um hálsinn á honum. Og vindurinn hvein í staginu og hló fyr-
irlitlega að sjálf.sdrambi smælingjanna. Hann hló og hló, hærra