Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 15

H E I M I R
111
að fá aö sjá mig, og kenna mér eitthvaö gagnlegt og nýtilegt.-
Ó, eg tryöi því ekki, hvað hann vaeri óþolinmóður eftir, að gera
allt það bezta fyrir mig, Hann væri hámenntaður. A-ðaliega
Jegði hann vélastýrslu sér fyrir hendur, sein stæði, rétt núna
„renndi hann þvottamaskínu á stóru, afarstóru þvottahúsi."
Eg hafði iöngun til að skreppa til Ameríku, eins og annað
nýmóðins fólk á Islandi hefir haft um nokkur ár, og þetta syst-
urbréf skemmdi ekki þá Iöngun. Eg hefi ætíö verið auðtrúa og
treyst öðrum vel.því eg hefi hatað að brúka hrekki og táldrægni.
Mér finnst það svo lítill karaktér að iifa á iygi. Þetta voru því
aðal tildrögin fyrir vesturför minni, hér að framan sögð.
Lára fór til Vesturheims af þvf, aö faðir hennar var nýgift-
ur í þriðja sinn, og henni féll ekki allskostar vel við seinni stjúp-
una.— Það gerðist ekki margt sögulegt á leiðinni vestur. Við
vorum um sjötíu „í hópnum", eins og blöðin kalla það. Að átta
ungbörn dóu á leiðinni og þrjú fyrstu nóttina á innflytjendahöll-
inni f Winnipeg, og tvö gamalmenni köfnuðu úr þreytu og gas-
lofti,— það var svo eðlilegt og ekkert tiltökumál, því að menn
deyja alstaðar á hnettinum.
Eg spurði agentinn oft eftir systur minni heima. Hann
kvaðst þekkja hana, já já, sursum-sei-sei. Henni liði ágætlega.
Barasta skínandi vel. Svo á leiðinni fór hann að kannast minna
og minna við hana. Vissi ekki aimennilega um hana upp á síð-
kastið. En þegar kom til Winnipeg, vissi hann ekkert um hana,
og þverneitaði að reyna hið minnsta til að hafa afspurn um,
hvar hún ætti heima. En það er ein björt dýrðarsól, er margir
íslendingar eiga til þar —hinar eru máske nokkuð bjartar—, en
það er gestrisni við nýkomna innflytjendur. Fyrir það verður
þeim ekki oflof borið urn skör fram.
Eg stóð uppi hálfráöalítill, ókunnugur og máliaus. Svo leið
dagurinn, og kveldiö kom, en ekki kom systir mín og „Jack" að
taka mig heim í hertogahöllina sína. Eg spurði nokkra ókunna
landa eftir systur minni, Ashiidi Arnfinnsdóttur, en þeir hristu
aliir höfuðin. Loks korn gamall maður til mín og fór að taia
við mig,- spyrja mig eftir ótíðinni, hafísnum og óáran á „gamla
landinu", og hvaðan eg væri af landinu. Ó, hann kannaðist
strax við fólkið mitt, því hann var í næstu sveit við það. Búinn