Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 13

H E I M IR
Vorkveðja.
Ó, rfs upp, þú vorblær, og kyss mína kinn,
og kveS mér hinn þýðasta vorsönginn þinn.
Og blótnskrúðan fagra, sem myrk hylur mold,
se mundu aö kalla, er svífurðu’ um fold.
Vor, vor, fagra vor, —
hve heitt aö eg fagna, er heyri’ eg þig, vor! —
Er harmar vort hjarta, og von hverf-ur veik,
<og visnandi æskublóm hrynja nábleik,—
þá ketnur þú hressandi hjartkær vorblær,
■og hreimfögru strengina gígjunnar slær.
Vor, vor, bllða vori
Eg elska þá stundu, sem aftur sést vor.
A næstliðnum vetri vaT inni svo autt,
<en úti svo napurt og sviplaust og snautt.
En nú breytist allt, því þinn andi er nær;
af ilmrtkum vorgróða fyllist minn bær.
Vor, vor, blíða vor,
Þú aftur ert komið, ö, elskaða vori—
Máni.
Staka,
iÞegar bak við skrugguský
skin sitt dagmær hyiur,
náttúrunnar örmttm í
ólmur hamast bylur.
109
MÁNI.