Heimir - 01.05.1905, Blaðsíða 14

I IO *
H E I M I R
Þrjú kvöld í Winnipeg.
Bkot ÚI£ skáldsöou eftik
Snæ Snæland.
I.
✓
Viö Lára Eysteínsdóttír frá Bláfelli og Bæ í Heíöasveít vor-
um nær því jafn görnul, og ólumst upp í sömu sveit. Samt sem
áöur vorum við lítt kunn, þar til voriö sama og við fórum til
Vesturheims. Eg var þá 20 ára, en hún 21 árs gömul. Þaö
var systir mín í Winnipeg, sem kom mér til aö fara vestur urn
haf. Hún skrifaöi mér oft, og bréfin hennar voru ljómandi
glæsileg og eggjandi fyrir mig, sem ungling og framgjarnan pilt.
Hún sagöist vera gift enskum manni, sem væri háttstandandi,
já fjarskalega háttstandandi. Væri hann ekki af hertogaættum,
þá væri hann óefað kaupmannssonur. Hún sagði mér barasta
aö koma vestur, og koma sem allra, allra fljótast. Þaö væri svo
hryllilegt, svo dæmalaust hræöilegt, aö hugsa til þess, aö eg
væri heima á íslandi, einasti elskulegi bróðirinn sinn. Aö eg
barasta kæmi, kæmi fljótt, þá 'væri allar sínar óskir uppiylltar í
þessu lífi. Maöurinn sinn, jú elsku Jack, væri svo undur vel aö
sér og skemmtilegur. Eg yrði bara aö koma og þreifa á því
sjálfur. Eg gæti bara búið hjá þeim, og þyrfti ekkert að gera,
hreint ekkert að vinna, fremur en mér sýndist. Og ekki yröi
hann lengi aö kenna mér málið, og svo gæti eg gengið á hvern
skólann á fætur öörum, og orðiö hámenntaður, og fengiö beztu
stöðu innan þriggja ára. Hvert eg væri sjónlaus og heyrnarlaus,
hvert eg læsi ekki íslenzku blöðin, hvert eg sæi ekki peninga-
gjafirnar, heiöurslaunin og medalíurnar, sem íslenzku nemend- •
urnir tæki viö háskólana í þessu landi. Hvert eg gæti nú ekki
áttaö mig á því, að hér væri, væri ekkert nema háskólar og lífið
svo aö segja tóm háskólaganga, fjör og líf, leikur og velgengni.
Mér væri auðvitaö ómögulegt aö trúa því, frá íslenzku sjónar-
miöi, hve allt væri dýrðlegt í Winnipeg. Þaö væri engin von,
ekki tiltök. En svo væri eitt, og það væri það, aö elsku-hjart-
ans-ljósið sitt, hann Jack, langaöi svo undur óendanlega eftir,