Heimir - 01.11.1905, Blaðsíða 2

H EI M I K
250
Hans fyrirmynd forneskjan var,
hans fósturjörð óruddar merkur;
sinn barnstrúna'ð þaullærði þar,
í þröngsýnis rökleysu sterkur;
og ímynd þér af honum gerðu,
ef Astvald og Stórjóhann sérðu.
Alt kverið sitt fcunni hann enn,
þess kenningar féMuT ekki' í gleymsku
sem sannleikans mótspyrnuinenn
sneið meinloku' úr feðranna heimsku.
Menn Sankti Páls sjónhverfmg trúa.,
þó Sigurð þeir gruni’ um að Ijúga.
Þó umsveitum vegnaðí vef,
sem viðtóku mannasið hærrí,
sem snarbtmdinn snigill í ske?
varð Snækollor blindart’ og ærri.
Hann lifði’ eins og lúthersku vitiu,
sem lesar aldrei „vantrúar"-ritin.
Með eftrú á áreltorri sí5
í eftirbát samtíðar manna
hann Snækollur varð ekki við
það var, að við fræknari granna
hann stóð nú í hnjaski og höggum,
í hjátrúar aflóga plöggum.
En nágrenní viðsjáfast vafd
það var, sem hans átrúnað fylgdí,
sú kredda, að hann ætti hald
og heimting á öllu’’, er hann vildá
hjá múgnum, ef með hann gat faríð
og málstað sinn inn í hann barið.