Heimir - 01.11.1905, Blaðsíða 6

H E I M I R
254
hefndir á sínunv elskulegasta syni. Aö eins réttlæting af trú, en
þó full réttlæting og frelsun fyrir verk Jesú af Nazareth, „end-
urlausnarverk", eins og þaö var kallað. Og svo er rneö gamla
Lúterdóminn, sern er í mótsögn viö þann nýja, að biðja guö í
Jesú nafni eöa ofsækja alla þekkingu í guös nafni, eins og bent
heíir veriö á. Nei, þaö yröi ekki nema einn, sem sagt gæti,
hvað Lútherska væri nú, og hann myndi ekki vilja segja þaö.
Öll játningaritin gömlu gjöra trúna, sém rnenn prédika og trúna
sem menn trúa, ekki eina ögn greinilegri eða ákveönari, heldur
en þótt þau engin væri, því að eftir þeim lagar enginn trú sína
lengur,— enginn!
En svo eru suinir, sem falliö hafa í þá heimsku— og þaö
nokkrir þeirra, seih teljast vor megin í skoöunum, aö taka und-
ir meö þessutn fávísu spotturuin og álíta og segja jafnvel, aö
Urtitaratrúin sé engin sérstök skoöun—vegna þeSs aö þeir hafi
enga trúarjárningu. Þeim stendur þaö svo í huga, og—eins og
eg held eg hah oft áöur sagt— eru þaö á eftir andlega, í þeim
skilningi orþodöxir enn, aö þeim finnst aö fornir setningar og
hugsjónamyndir, ef eg mætti viðhafa þaö orö, sé alvhg bráö-
nauðsynlegar Ölium trúarskoöunum. En það er materialismus.
Þaö er trúin, sem brevtir guöi í mann og aðskilur hann þessuin
heimi. Þaö er bafnssálin óþroskaöa, sem þarf áþreifanlega
hluti og ekki meiri en svo, aö augaö geti náð út fyrir þá.til þess
skilningurinn geti gripiö þá og rnyndaö sér skoöun.
Unitarismus er ákveöin skoöun,— ekki eingöngu neitun á
annara rnanna trú, heldur lífsskoöun mannkynsins beztu og göf-
ugustu dætra og sona, er gjörir sér grein fyrir heiminum og til-
gangi hans, þessu lífi og þessu misjafna, sem hér mætir, fyrir
guöi og tilverunni, öllu því, sem ljós skynseminnar og ímyndun-
araflsins og tilfinninganna getur uppljómaö. Eg segi, heimsins
beztu og göfugustu sona og dætra, en kæru vinir, látið þaö ekki
hneyksla nokkurt yöar. Eg á ekki við oss, sem hér sitjum, vér
erum engin vor þau beztu eða göfugustu. Lofiö mér kö eins að
tilnefna örfáa, er eg kalla hina beztu og göfugustu mannanna
barna. Nefni eg þá fyrst Jesúm frá Nazareth, einn þann ein-
lægasta, háleitasta og göfugasta inann, er heimurinn hefir átt.