Heimir - 01.11.1905, Blaðsíða 13

H EI M I R
261
ferli, og þessvegna væri allir afkotnendur hans svo þungsinna og
fálátir, aörir kendu þetta fjöllunuin, er útilokuöu sólskiniö úr
dalnurn úr því klukkan var 5 utn hásumariö.
Uppi vfir bygöinni var arnarhreiöur. Þaö hvíldi á klettsnös
lengst uppi í fjallinu. Allir gátu séö, þegar assan lagöist á, en
enginn gat komist þangaö. Arinn flögraöi um alla sveitina, hér
og hvar hretudi hann latnb eöa þá kiöling, í eitt skifti tók hann
smábarn og flaug burt meö þaö. Þaö var því ótrygt í sveitinni
eins lengi og ernirnir áttu varp uppi á Kolldrang. Þaö var sögn
rnanna, aö fyrruin heföi tveir bræöur komist upp á dranginn og
og steypt hreiörinu. En nú var enginn sá flugamaður, aö þaö
inætti leika.
Hvar sem tveir hittust í sveitinni, töluöu þeir ætíö um arn-
arhreiöriö og varö litiö upp þangaö. Menn vissu jafnan, hve-
nær ernirnir voru komnir á ný á vorin, hvar þeir heföi stungið
sér niður og drepiö, og hver haföi síöast reynt aö komast þang-
að upp. Þeir yngri æföu sig, frá því þeir voru börn, viö að
klifra upp kletta og eikur, í glímum og átökum, til þess aö geta
komist einhvern títna alla leiö upp og rifiö hreiöriö eins og
bræöurnir forðum.
í þá tíö, er saga þessi gjöröist, hét fræknasti pilturinn 1
Indriðaskáluin Leifur, og var ættaöur utansveitar. Hann var
hrokkinhæröur, smáeygur, leikfimur vel og yndi allra kvenna.
Snemma hafði hann þaö á oröi, aö hann skyldi einhvern tíma
koinast upp aö arnarhreiörinu. En eldra fólkinu fanst, aö hon-
mundi sæmra aö geypa minna um þaö í heyranda hljóði.
En þetta æsti hann upp, og fyr en hann haföi náö fullum
þroska, réöst hann í að fara. Þaö var á heiöum sunnudags-
morgni snemma sumars, og ungarnir gátu naumast veriö meira
s en nýskriðnir úr skurninu. Fólkiö haföi tínst saman t' stóra
þyrpingu neöan viö fjalliö til aö horfa á. Hinir eldri löttu hann
fararinnar, en hinir yngri hvöttu. En hann fór aö eins sínu
fram, beiö því þangað til assan flaug af, stökk þá í háa loft, og
náði handfesti í tré einu margar álnir frá jöröu. Þaö ó.\ þar í
sprungu, og upp eftir sprungunni tók hann aö klifra. Smástein-
ar losnuöu undan fótum hans, inold og sandur féllu í skriöu, aö