Heimir - 01.11.1905, Blaðsíða 27

HEIM IR
275
— Þetta skerandi gjálfur um „skilning og trú",
er öll skynsemi í útlegö var send—
þegar frjálsustu menn uröu fordæöu hjú,
sett f fangelsi, pínd eöa brend!
Og þú boghvelfing b'lá, þú sem helköld og há
iítur hljóö yfir tímanna spil,
meöur lotning og þrá horfi eg lisi þína á,
en þú lífgar ei hjarta míns yi.
Því aö sjálf ertu jarösett, og sjálf ertu dauö:
Ó, þú sagnrfka skjöldunga hof!
Upp f ómælis tómleikann teygir þú snauö
þína turna viö skýjanna rof!
Nú er hálfs þumlungs smáblómiö himninum nær
báðum háturnum þínum viö ský; %
nú er hjartaslag barnsins ei hæðunum fjær
en þeir hásöngvar kór þínum í.
Hvorki Valdemar, Absalon, Pétur né Páll,
hvorki prestar né levítafjöld,
hvorki vegur né vald, enginn vir.kunnar Njáll,
getur vakiö upp steindauöa öld !
Þú munt fara sem Hieiöra, sem hvergi á sér hof,
ekki hálmstrá, og varla sinn grunn.
Vel og gott — ef þú heyrir þitt lifandi lof
gegnum lævirkjans síunga munn!
m Ó, þaö dýrölega duft hér í gröfunum geymt.
En þó grípur mig nístandi þrá;
því hvaö megna þeir stóru? Eg get ekki gleymt,
w hversu grátlegt er lífiö að sjá!
Eins og blómstrin á vorin um gróanda grund,
eins þaö glóir mót hækkandi sól;