Heimir - 01.11.1905, Blaðsíða 8

256
H E I M I R
harpan hinn þýöa vöggusöng þess unga og hinn djúpa viknandi
grafaróð þess aldna og burtsoínaða. Jafnt gleði sem sorgarleik
lífsins geymir hún í sér, en hún blandar hvorttveggja lífsþránni,
sætfinni við dauðann, þýðingu þessa lífs, svo að vér lifum þótt
ver deyjum, og viljum lifa þó vér deyjum.
Vegna þessa síðasta hefir skoðun þessi heillað oss, og vér
erum gengnir henni á hönd, og guð varðveiti oss frá því, nokk-
urru sinni að ganga henni á bak.
En svo eru aðrar ástæður fyrir því, aö vér erum Unitarar,
ástæður, sem vit vort og samvizka heimta, og ekki eingöngu
þær, sem tala til vors tilfinninga manns. Þessi trú fullnægir
kröfum vorum sem nútíðarmanna fram yfir alla aðra skoðun.
Það er ekki vegna þess, aö Unitarismus er trú skáldsins og
vísindamannsins, að hún er einnig vor trú. Vér erum hvorugt.
En það er kannske vegna þess, að hún felur í sér það, sein vér
þiggjum að gjöf frá lærimeisturum heimsins, að hún verður oss
eðlilegri en alt annað. Hún er samróma rödd og útþýðandi á
það, sem er sannast og bezt í heiminum.
Vér erum þá Unitarar fyrst vegna þess, að vér lifum á 20.
öld. Vér trúum á beztu verk þessarar aldar og treystum sann-
leika þeirra. Og nútíðarsiðmenningin krefst trúarskoðana og
kenninga, er samhljóða sé nútíðarlífi manna.
Vér lifum á þessari öld, sem þýðir, að vér höfum nú færst
áfram um 20 aldir frá dögum Krists, nærri 40 aldir frá dögum
Mósesar og enn lengra á burtu frá því, sem þaðan af er eldra.
Og það eru nútíðar spurningar lífsins, sem mæta oss, en ekki
þær, sem heimurinn hefir löngu ráðið. Fjarlægð vor við for-
tíðina er altaf að verða meiri og meiri, bönd þau, sem tengja
oss við vora samtíð, sterkari og sterkari. Og þessvegna hlýtur
trú vor aö hverfa frá því eldra og færast yfir til þess nýja.
Vér lifum á 20. öldinni og trúum á verk 20. aldarinnar og
treystum að þau sé sönn. Það setur oss í annað samband við
þenna heim, breytir lífi voru að stórum mun.skapar aðrar kring-
umstæður,aðra afstöðu en verið hefir, og það breytir trúarskoð-
un vorri viövíkjandi heiminum. I stað fornra sagna verðum
vér nú að leita upplýsinga hjá þeim, sem lagt hafa fyrir sig, að