Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Qupperneq 46

136
Hvalveiðar í Suðurhöfum.
IDUNN
djúpinu. Þegar hvalurinn er kominn upp í yfirborðið er
keyrt í hann holf spjót og dælt inn í hann loffi þar til
hann flýtur. Síðan er stungið í hann löngu spjóti með
flaggi á endanum og þarna er hann látinn morra meðan
haldið er áfram veiðunum. — — —
Seint um kvöldið er svo haldið heim á leið með sinn
hvalinn á hvort borð. Náttmyrkrið er að koma og bakk-
inn í vestrinu er nú orðinn að dimmviðris byl. Skip-
stjórinn má ekki víkja af verði eftir strit dagsins. Og
hvernig hann fer að skila bátnum heilum og höldnum í
þessu veðri og kolamyrkri, innan um ísjaka, sker og
boða, það er ráðgáta. En síðari part nætur er hann kom-
inn að hlið »móður sinnar* og skilar fengnum.
Ef til vill getur hann fleygt sér út af örlitla stund.
En í birting er hann kominn á veiðisvæðið af nýju.
Það líður að páskum. Vélmeistarinn er meir og meir
þungbúinn þegar hann kemur úr rannsóknarferðum sín-
um. Neyzluvatnið er farið að verða ískyggilega lítið.
Og svo kemur alt í einu fregn: Fyrsta skipið er lagt
af stað heim með fullfermi.
Úr því er öllum lokið. Það sem engum datt í hug
fyrir skömmu síðan, er nú í hvers manns huga: Að
komast heim. — En til allrar hamingju örfast hvalveiðin
alt í einu.
Og svo kemur önnur fregn. Hún kemur frá skip-
stjóranum: Þegar þessir 6 hvalir, sem nú eru við síð-
una, eru verkaðir, er alt fult!
Á 7. hundrað hvalir voru verkaðir við skipshlið um
sumarið, og aldrei var um annað að tala en keppast
við. En þó var nú eins og aldrei hefði verið unnið fyr.
Ljáirnir blikuðu, blótsyrðin hrundu, keðjur og krókar