Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Blaðsíða 55

IÐUNN
HúsiÖ hennar Evlalíu.
145
óheflað bændabýli nógu gott handa henni?« Hann svar-
aði sjálfum sér og sagði: »Nei, herra minn. Enginn
mundi ata út fíngerða kniplinga með því að troða þeim
niður í óhreinar öskjur. Dóttir mín var fíngerðari en
nokkrir kniplingar; hendur hennar mýkri en flauel frá
Lyon. Og hugsið yður þenna ilm, sem lagði af þeim —
höndunum hennar! Það var unun að þeim ilm. Þráfald-
lega kysti ég þessar hendur og naut ilmsins, eins og
það væri rósailmur«. Orðin dóu í bili á vörum hans
við þessar endurminningar og nú varð aftur þögn um
stund. Að stundarkorni liðnu tók hann aftur til máls.
»Eg hafði næg efni; ég var auðugasti maðurinn í ná-
grenninu. Eg sendi til Rúðuborgar eftir ágætum húsa-
gerðarmeistara. Herra Clermont, bezti húsagerðarmeist-
arinn í Rúðuborg, og heiðursfélagi fagurlistaskólans í
París, það var hann, sem bygði húsið handa dóttur
minni. Hann bygði það, og bjó það að húsgögnum þann
veg, að vel hefði mátt sæma greifafrú, til þess að dóttir
mín gæti eignast heimili, henni samboðið, þegar hún
kæmi heim úr klaustrinu. Lítið á, herra minn, mundi
glæsilegasta höll veraldar vera of góð handa henni«.
Nú dró hann slitið, rautt leðurveski upp úr vasa sín-
um, tók úr því litla ljósmynd, sem hann rétti mér. Það
var mynd af stúlku með ljúfu yfirbragði, hér um bil
seytján ára gamalli. Andlitið var dáindis frítt, en fríð-
leikurinn þó dálítið óreglulegur, eins og ekki er ótítt í
Frakklandi, svipurinn einkar ljúfur og þýður. Gamli
maðurinn hélt nálega niðri í sér andanum, meðan ég
var að skoða myndina. »Er hún ekki indæl? Er hún
ekki falleg, herra minn?« spurði hann í klökkum róm,
og mátti heyra, að hann beið með öndina í hálsinum
eftir samþykki mínu. Ég svaraði auðvitað því er ég taldi
réttast vera. Síðan gekk hann aftur frá myndinni í vesk-