Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Blaðsíða 50

140
Húsið hennar Evlalíu.
IÐUNN
stunda ferð til þess að skoða húsið. Nú stóð ég þarna
á dyratröppunum og hringdi bjöllunni. Bjallan var stór
og hékk hátt í anddyrinu; niður úr henni hékk strengur
úr málmblendingi, líkur kaðli, með skúf á enda. Var
auðsætt, að til bjöllunnar mundi heyrast langar leiðir í
tæru og kyrru sveitaloftinu.
Að minsta kosti heyrðist vel til bjöllunnar í litlu
bændabýli með stráþaki, er stóð svo sem hundrað skrefa
niður með brautinni. Að vörmu spori komu karlmaður
og kvenmaður út úr litla býlinu, störðu stundarkorn
þangað sem ég stóð, og lögðu síðan á stað í áttina til
mín. Þetta var aldraður maður, dökkur á hörund, og
öldruð kona, gráhærð. Gamli maðurinn var í grófum
baðmullarfötum, en konan var með laglega, hvíta baðm-
ullarhúfu og bláa svuntu; göngulagið var nokkuð þung-
lamalegt, eins og títt er um bændafólk.
Þegar við höfðum heilsast, spurði ég, hvort þetta
væru ekki herra og frú Leroux, og gat þess jafnframt,
að ég væri þangað kominn frá umboðsmanninum í Dieppe,
til þess að líta á húsið þeirra; eflaust hefðu þau átt
von á mér; umboðsmaðurinn hafði sagt að hann mundi
gera þeim aðvarf.
En alveg kom mér það á vart, að þessi boðskapur
minn viríist koma þeim í einhvers konar vandræði; ég
hefði jafnvel mátt hugsa, að ég með orðum mínum hefði
valdið þeim ama og jafnvel sorgar. Rúnir elli og þreytu
voru skýrt afmarkaðar á andlitum þeirra og þau horfðu
á mig angistarfullu augnaráði. Þau litu vandræðalega
hvort framan í annað. Konan neri titrandi saman hönd-
um. Gamli maðurinn hikaði við og gat loks sagt: »Þér
eruð kominn, herra minn, til að líta á húsið okkar?«
»Vissulega«, mælti ég, »umboðsmaðurinn hefir eflaust