Kirkjuritið - 01.02.1935, Side 12

68
Ásmundur Guðmundsson:
KirkjuritiS.
Einlægni er grundvallarskilyrði þess, að eitthvað
verði ágengt. Án hennar komast menn ekki úr sporum.
Þeir verða að gjöra sjálfum sér Ijóst, hvað veldur því,
að þá skortir lifandi meðvitund um Guð og þeir geta
ekki gefist honum á vald. Þeir verða að þora að horf-
ast í augu við það, hvernig þeir eru í raun og veru, án
þess að dyljast fyrir sér eða blekkja sig' í neinu. Það
er eitthvað, sem þeir eru svo ánetjaðir, að þeir geta
ekki skilið við það til þess að ganga alveg (xuði á hönd.
Þeim er eins og ríka unglingnum feldur að fótum ein-
liver fjötur, sem þeim finst þeir ekki megna að slíta,
eða — sem verra er — vilja ekki slíta. Þetta þurfa þeir
að sjá skýrt, svo að þeir viti, að þeir eiga að velja í
milli Guðs og þess. Og þá fyrst, þegar þeir hafa valið
liann af öllu hjarta, þá opnast þeim leiðin til nýs og
betra lífs. Samuel Shoemaker liefir varpað yfir þetta
skýru ljósi, er hann segir frá fyrstu samvistum ])eirra
Buchmans. Hann hafði bent Bucliman á ungan
mann, sem hann ætti að snúa til kristni. „Af hverju
gjörir þú það ekki?“ svaraði Buclnnan. Svo bætti hann
við: „En ef þú skyldir ekki hafa neitt að gefa, hvað
þá?“ Shoemaker varð i fyrstu ofsareiður, en þegar
meira jafnvægi var aftur komið á skapsmunina, sá
hann, að Buchman liafði haft fullan rétt til að spyrja
svo. Hvað hafði hann að gefa öðrum? Hann var sannar-
lega ekki aflögufær. Hann hafði engan kraft að miðla
öðrum, af því að kraftur frá Guði streymdi ekki inn i
sál hans. Synd hans olli því. Hann hélt dauðahaldi í það,
sem skildi liann frá Guði. Hann sá, að ef liann sliti sig
frá því og sneri sér heilum huga að heimi liins góða,
þá myndi lif hans verða alt annað. Hann lá andvaka
þá nótt. Það sem skygði á Guð reis hærra og hærra. Ætl-
aði hann að láta skoplítinn vilja sinn andæfa vilja Guðs?
Þá heyrði hann glögt í anda rödd, sem sagði: Mdlefni
mitt verður ekki falið öðrum en þeim, sem er minn al-
gjörlega. Þetta varð úrslitastundin •— upphafið að nýju lífi.