Kirkjuritið - 01.03.1935, Qupperneq 12

100
J. P. S. R. (iihson:
Kii-kjuritiíS.
Þótt iðrun sonarins, sem braut gegn
ær d n soig' m(^ur sjnnj S(j óhjákvæmilegt skilvrði
“f þess, .S alveg grói aftur iim lteill,' þá
varðar þó enn meira um ástarsorg móó-
urinnar, sem ekkerl hraut. Sonurinn verður vissulega aó
iðrast áður en hann getur snúið aftur, en aðdráttaraflið
mikla, sem sameinar, er engn að síður kvöl og kærleiks-
sorg hennar, sem braut ekki jieitt. Hæfileikinn lil að
fyrirgefa er kominn undir þessari sorg. Hirðulaus móð-
ir, eigingjörn eða þykkjuþung kann vissulega að opna
dyrnar og levfa syni sínum inn, en það er ekki fvrir-
gefning. Fvrirgefning er það, að húa aftur barninu sínu
rúm í hjartanu. Önnur leið er ófær inn i helgidóminn.
Hart móðurhjarta verður syninum jafnvel enn meiri
tálmi en iðrunarleysi hans. Harmþrungið hjarta er eitt
gætt hæfileikanum til að fyrirgefa.
Bezta líkingin i mannlífinu er aðeins veik tilraun til
])ess að öðlast nokkurn skilning á lifandi endurlausn-
arkærleika Guðs. khi vér vitum, að Guð getur aldrei
verið minni en hæstu hugsjónir vor mannanna um full-
kominn kærleika, heldur er hann altaf óendanlega
miklu meiri. Með þetta í huga skulum vér lmgleiða af
djúpri lotningu, livað vér getum vitað um kærleika
Guðs til mannanna. Guð er kærleikur og Guð elskar
mennina, en skilnaður hefir átt sér stað. Vilji mann-
anna hefir risið öndverður gegn vitja Guðs. Mennirnir
hafa með öðrum orðum syndgað. Það sem átti að
verða heilagt fagnaðarsamfélag varð skilnaður. En
samkvæmt útlistun vorri á kærleikanum, þá hlýtur
Guð, sem elskar í sannleika, að liða kvöl sökum þess,
að mennirnir liafa syndgað. Vér sáum það, að þar sem
kærleikurinn var sannur, þar hlaut skilnaðurinn að
valda harmi. Af því leiðir það — svo framarlega sem
Guð heldur áfram að elska mennina þrátt fvrir fráhvarf
þeirra frá honum, að kvöl ríkir i lijarta lians eftir
því, sem mennirnir svndga, kvöl, er hefir varað allar