Kirkjuritið - 01.03.1935, Qupperneq 14

Kirk.iuritið.
OXFORDHREYFINGIN NÝJA.
Vegurinn.
Nú skal lýst frá sjónarmiði Oxfordhrej'fingarinnar
veginum, sem hún vill að menn gangi til þess að nálgast
siðgæðishugsjónir fagnaðarerindisins.
Þar á það við, að „viljinn er til alls fvrst“. Menn verða
að vilja ganga Kristi á hönd, vilja það, að hann stjórni
lífi sínu. Það er hið þröngva hlið, sem ekki verður koni-
ist fram hjá. „Sendu heiminum vakningu, og láttu hana
byrja i mínu eigin hjarta“, hiðja Oxfordmenn. Menn
verða að hafa löngun, vilja til þess að snúa sér frá
synd, en synd er allt það, sem skilur þá frá Guði og öðr-
um mönnum. Að sönnu hrestur þróttinn til að geta þetta
af eigin rammleik, en það þarf ekki annað en að þova
að stíga sporið að fela Ivristi alt, kvöl sína, baráttu og
veikleika — leggja bæði líf og önd ljúflega á drottins
mildi. Mönnum er einmitt brýn nauðsyn að koma auga
á það, að þeir eru ekki sjálfir megnugir þess að sigrast
á syndum og erfiðleikum, stríð á þeim grundvelli hlýtur
að enda með ósigri. En þegar alt er gefið Ivristi á vald,
þá vinnur hann sigurinn, eða m. ö. o. maðurinn sigrar i
krafti hans. Reynslan sannfærir liann um það, að nú
er stefnt inn á réttan veg' og komist í samhljóðan við
raunveruleg öfl í andans heimi og þegin hjálp frá þeim.
Það er eins og stendur i Jóhannesarguðspjalli: „Ef sá
er nokkur, sem vill gjöra vilja hans, hann mun komast
að raun um, hvort kenningin er frá Guði, eða ég tala
af sjálfum mér“. Þetta er einfalt mál og getur hver og
einn reynt sannleiksgiídi þess. Lífernisbreytingin — upp-