Kirkjuritið - 01.03.1935, Blaðsíða 15

Kirkjuritið.
Oxfordhreyfingin nýja.
103
liaí hennar og undirrót — er í því fólgin, að alt er þann-
lagt skilyrðislaust og af lieilum hug Kristi á vald.
Baráttunni lýkur þó engan veginn við það. Menn
verða að snúa baki við illum venjum og lifnaðarháttuin,
bæta fyrir brot, kannast við ávirðingar sínar og hiðja
fyrirgefningar á þeim. Þeir verða að láta á móti sjálf-
um sér — litillækka sig. Það eru þungar stundir. En
af þeim vex máttur, friður og fögnuður, eins og rósir
spretta úr rotinni mold. Menn öðlast nýja, undursam-
lega rejmslu. Kristur verður þeim sannari og fvllri veru-
leiki en áður. Raunar kann þéim enn að sækjast seint,
en þeir finna til sigurgleði engu að siður. Freistingar
halda að sönnu áfram að faila á og mun svo tii æfiloka,
en sumar þeirra missa þrótl sinn, aðrar hverfa. sem áð-
ur sóttu á. Það er Kristi að þakka. Hann á þá sjálfa og
alt, sem þeir áður töldu sitt, tíma þeirra, hæfileika, sál-
argáfur, líkamsþrótt, fjármuni. Öllu á að vera skipað i
þjónustu hans. Þeir hælta sjálfir að leggja framtíðar-
áætlanir og ætla sér það eitt að fylgja vilja Krists,
hversu þungar fórnir sem það kann að kosta.
En menn mega ekki einangra sig með trúarreynslu
sína. Að visu ætla margir, að hún komi ekki öðrum við,
hún sé einkamál þeirra við Guð, en með því móti kom-
ast þeir ofskamt að skilja og revna leyndardóma Guðs
<)g hjálparráð. Trúarreynslan skýrist og dýpkar, þegar
um hana er talað við annan, sem skilur; og það er flest-
um nauðsynlegt, til þess að líf þeirra breytist alt til batn-
aðar. Ella er hætt við, að stefnubreytingin risti of grunt
og ráði ekki fullnaðarúrslitum um æfina. Sá, sem neit-
ar öðrum um alla hlutdeild i trúarreynslu sinni, mun
aldrei koma lil fulls skilnings. En fari hamx að segja
frá henni, þá mun hann koma auga á samfélag, sem
máttur Ivrists birtist í, og Kristur verður honum dásam-
legur veruleiki. Það er til þorsti eftir samfélagi við Guð
og menn, og þeir eru margir, sem liafa fundið þeim
þorsta svölun, bæði sinni eigin sál og annara, með því