Kirkjuritið - 01.03.1935, Qupperneq 17

Kirkjuritið.
Oxfordhrej'fingin nýja.
105
inönnum, að þeir verði á veginum til lífsins að veita
öðrum hlutdeild i trúarreynslu sinni, þá hvetur hún þá
til þess að leita daglega liandleiðslu Guðs i öllum grein-
nm. Því að hana er enn að fá engu síður en á poslula-
tímabilinu, Heilagur andi sami veruleikinn sem þá. Eins
og hann sagði forðum við Filippus trúboða, að hann
^kvldi ganga suður á veginn um óbvgðirnar frá Jerú-
salem til Gasa og halda sér að vagni hirðmannsins lrá
Rlálandi og flytja honum fagnaðarerindið, og eins og
hann hauð Ananíasi að fara inn í hús Júdasar við Beina
stræti og sldra Sál, þannig blæs liann enn í dag mönnum
því í brjóst, hvað þeir eigi að gjöra, ef þeir aðeins gefa sér
tóin til að lilýða á rödd lians. En þeir vita það fæstir
né skilja. Þvi að þeim fer flestum eins og manni, sem
símar til læknis og lýsir sjúkleika sínum, en leggur
svo fi á sér heyrnartólið, áður en læknirinn hefir svar-
nð. Og hvernig er þá unt að ætlast tii svars Guðs við
bænum sínum, ef alls ekki er beðið eftir því. Þetta er
i rauninni liarla ljóst og einfalt mál. Vér heyrum ekki
l-aust Guðs, af þvi að vér hlýðum ekki á liana. Guð
vill vissulega tala við oss og leiða oss þannig út og inn
bæði í stóru og „smáu“, sem kallað er. 1 rauninni er
ekl <ert smátt í augum hans. Hann annast í náttúru-
heiminum um minsta dýr og minstu jurt og skyldi hann
þá siður lála sjer ant um „minstu“ atvikin i lífi mann-
anna? Margir sjá það einnig glögt, þegar þeir líta aft-
ur yfir liðna æfi, hvernig smáviðburðirnir hafa orðið
íið stórviðhurðum. Miklar hurðir opnast oft um smá-
ar lijarir, og litil þúfa getur velt þungu lilassi. Guð
vakir vfir lifi hvers manns og vill stjórna því að á-
kveðnu marki. Þessvegna er alt undir því komið, að
rnennirnir læri að þekkja þann vilja og láti stjórnast
af honum dag frá degi.
Til þess þurfa þeir að eiga sem flestar hljóðar til-
beiðslustundir og íhugunar fj'rir augliti Guðs, lielzt
daglega. Fvrsta morgunstundin er yfirleitl bezt fallin