Kirkjuritið - 01.06.1936, Qupperneq 28

242
Benjamín Kristjánsson:
KirkjuritiS.
Þó að öll vor hugtök um hið góða, fagra og sanna,
séu vitanlega ófullkomin eins og vér erum sjálf, þá fela
þau samt í sér alt það, sem oss er kærast og dýrmætast:
Vináttu vora, ást vora, og réttlætistilfinning. Og þannig
er Guð oss ennþá ímynd alls þess, er spámenn og dýr-
linga fyrri alda hefir dreymt um. Hann er sá, sem full-
konmar vorn liverfula jarðardraum.
Þessi var kenning Platós, er hann sagði: „Guð er rétt-
látur og sá af oss, sem réttlátastur er, likist honum mest“.
Þetta var kenning Jesú, er hann mælti við lærisveina
sína: „En er þér biðjist fyrir, þá segið: „Faðir vor“. Og
þetta liefir verið sannfæring mikils fjölda fólks, sem tek-
ið hefir undir við orð Jóhannesarbréfsins: „Þar sem kær-
leikurinn er, þar er Guð“.
í frumkirkjunni kemur þessi sannfæring iðulega í ljós,
en líklegast livergi með fegurri hætti en i seinna Kor.,
þar sem fæðing Jesú er talin hin æðsta opinberun til
mannkynsins, „til þess að birtu legði af þekkingu vorri á
dýrð Guðs, eins og hún kom í ljós á ásjónu Jesú Krists“.
Vér höfum komist að þeirri niðurstöðu, að vaxtar-
Iiroddur hinnar skapandi Jiróunar á jörðunni sé í mann-
inum og þessvegna hljóti lif hans og eðli að birta oss
meira af eðli Guðs en nokkurt annað fyrirbrigði. í sköp-
unarsögu G.-l. er þessi hugsun sett fram með þeim orð-
um, að Guð hafi skapað manninn í sinni mynd. En í
beinu framhaldi af þeirri hugsun er sú álvktun, að því
fullkomnari sem maðurinn er, því meira opinberi hann
oss af dýrð og Ijóma þess Guðs, sem í heiminum hrær-
ist. Hin æðsta og dýrlegasta mannvera kemst þannig
næst hugmyndinni um Guð.
Það er þessvegna, sem kristnir menn hafa séð í Jesú
Kristi opinberun Guðs á jörðunni, Ijóma dýrðar hans og
ímynd veru hans. Hin kristna guðfræði er þannig bygð
upp af rökvisri hugsun og hefir þá kjölfestu, sem hverri
lífsskoðun er nauðsynleg. Hún hefir alveg ákveðinn
veruleik að miða við.