Kirkjuritið - 01.06.1936, Blaðsíða 36

250
Sveinn Víkingur:
Kirkjuritiö.
hér nokkra bót á, hefir Ras Tafari Abessiníukeisari komiö
því til leiðar, aS 5 innlendir biskupar eru skipaðir yfir
landið, auk hins útlenda yfirbiskups eða Abuna.
Prestastéttin er afarfjölmenn, livergi færri en 5 prest-
ar við kirkju hverja, og við stærstu kirkjurnar alt að 200.
Auk þeirra er svo sægur af djáknum og öðrum aðstoð-
armönnum við guðsþjónusturnar.
Abessinsku kirkjurnar eru að ýmsu leyti sérkenni-
leg liús. Umbverfis kirkjuna er stórt afgirt svæði eða
forgarðar. I þessum forgarði standa íbúðarhús prest-
anna og fleiri byggingar. Þar er og grafreiturinn. Sjálf
kirkjan er venjulega bringmynduð, og inni í benni miðri
er dálítið ferhyrnt musteri, og ná múrveggir þess alveg
upij i hvelfinguna öllumegin, og eru skreyttir ýmsum
helgimyndum eða málverkum. Þetta bús er nefnt hið
„allra helgasta“, og má þar enginn inn ganga nema prest-
urinn.
Guðsþjónusturnar eru einkum fólgnar í söng og bæna-
lestri og ýmsum táknlegum athöfnum og margbrotnum
helgisiðum, og tekur söfnuðurinn að ýmsu leyti virkan
þátt í þeim athöfnum. Prédikun er lítil eða engin, og
fer guðsþjónustan að mestu fram á fornri mállýsku,
sem almenningur ekki skilur, enda ritningin aðeins til
á þvi máli, en ekki á nútiðarmálinu. Altarisgangan fer
fram með miklum hátíðleik, en er þó meðal annars að
því frábrugðin, að presturinn dýfir brauðinu ofan í vín-
ið, og réttir síðan altarisgestunum hvorttveggja i senn i
skeið.
Sá er einn lilutur, er Abessiníumenn liafa á hinn
mesta átrúnað, og ekki má vanta í neina kirkju. Nefn-
ist hann Tabat og liggur jafnan á altarinu inni í því
„allra belgasta“, sveipaður dýrum dúkum, og fær söfn-
uðurinn elcki að sjá það furðuverk nema við allra há-
tíðlegustu tækifæri, og þá aðeins tilsýndar. Þetta er tré-
kubbur einn ferstrendur og greypt á krossmark, helgi-
stafir og dýrðlinganöfn. Telja Abessiníumennþennanhelga