Kirkjuritið - 01.03.1937, Síða 12

Magnús Jónsson:
Kirkjuritið.
!)()
sínar og létu tónana berast út um bygðir landsins, bæði
með því að klæða í glæsilegan búning erlenda sálma,
svo að því var líkast, sem þeir hefðu aldrei heyrst bér
fyr, og svo með þvi að yrkja sjálfir. Af þeim eldri má
nefna séra Björn í Laufási, séra Pál i Viðvík og fyrst
og' fremst séra Stefán á Kálfatjörn, og svo nýju skáldin
Helga Hálfdánarson, lífið og sálina i sálmabókarstarf-
inu, séra Valdimar, séra Matthías. Og við hlið þeirra
kom nú Hallgrímur Pétursson, ennþá síungur og ósigr-
andi í einfaldleik sínum, speki og andagift. Skerfur þess-
arar bókar í andlegu lífi þjóðar vorrar verður seint
metinn eða veginn.
En svo langar mig síðast til að spyrja: Þurfum vér
ekki enn að syngja nýja sálma? Og getum vér ekki enn
sungið Drotni nýjan söng?
Á svarinu við þessari spurningu finst mér, eftir reynslu
aldanna, velta, bvort andleg'a lífið hjá oss er blýtt eða
kall, hvort vér erum lifandi eða dauðir. Því að lifandi
kirkja syngur altaf nýjan söng'.
Með þessu á ég ekki við það, að vér eigum nú að fara
að reyna að sýna trúarlíf vort með því að varpa út-
byrðis slíkum fjársjóði, sem sálmabók vor er. Það er
líka lífsvottur að syngja sálma hennar með síungu fjöri
og vakandi tilfinning. En lífið verður að koma í Ijós í
nýjum kröfum, í nýsmíð og nýsköpun.
Og því finst mér það mikill gæfuvottur, að sálmabók-
armálið er glaðvakandi á vorum dögum, og kemur fram
i sífeldum tilraunum til umbóta og' viðauka. Út liafa
komið viðaukar við sálmabókina, þó að misjafnlega hafi
til tekist, eins og kunnugt er. Og nýir messusöngvar og'
safnaðarsvör eru af sama toga spunnin. Það má náttúr-
lega segja, að þetta sé ekki trúarlífið sjálft, en það eru
lífsvottar, ómetanlegir og' huggunarríkir á þessum dög-
um, þegar svo margt sjmist beuda i aðrar áttir og minna
heillaríkar.