Kirkjuritið - 01.06.1937, Blaðsíða 24

KirkjuritiS.
Á SJÚKRASTOFU.
Ó frelsi, — skærast skín
þitt ljósið bjarta
í myrkrastofu —
Byron.
Eg kem á sjúkrastofu; þar liggja margir, yngri og
eldri, karlar og konur. Þar er enginn hávaði eða skar-
kali; þar ríkir alvara og' þögn. Þar er fátt, sem glepur
hugann, en hugsanirnar streyma; hugsanirnar um liðna
tímann, liðna æfi og ýmsa atburði, þægilega og óþægi-
lega. Sumir eru þjáðir, aðrir minna; tíminn finst þeim
aldrei ætla að líða; dagurinn svo óendanlega langur og
þreytandi, og svo kemur nóttin — oft andvökunótt, eða
óvær svefn. „Ósköp er gott að þú komst, mér leiddist
svo mikið, en livað heitirðu annars“, sagði kona ein við
mig, er ég kom að sjúkrabeð hennar. Þá er gott að tala
huggandi orð til sjúklingsins, orð, sem vekja von um bata,
á einhvern liátt, orð, sem vekja rósemi, traust og gleði.
En það verður að hafa í lniga, að tala ekki um það, sem
getur vakið óþægindi hjá hinum veika. Menn verða vel að
gæta þess, að það er ekki vandalaust að koma á sjúkra-
stofu. Það þarf að reyna að hafa hressandi og lífgandi
áhrif á sjúklinginn. Og' vissulega er það velgjörningur,
ef það getur tekist.
Ég er að fara af sjúkrastofunni. Hugurinn hvarflar
víða. Mikill niunur er, að geta farið allra sinna ferða,
frískur og frár, eða liggja sjúkur sem fangi eða fugl i
búri. Mætti binum sjúku veitast styrkur frá liæðum til að
bera sjúkdómskrossinn með þolinmæði og trúnaðartrausti
og fela drotni framtiðina, bvort heldur um líf eða hel
er að tefla.