Kirkjuritið - 01.06.1937, Blaðsíða 32

230
Holgér Mosbech:
Kirk.juritið.
um, síðum syprtum kjólum, prýddum rauðum ísaumi og blikandi
málmteinum. Menn höfðu lagt kapp á að koma eins fjölmennir
og skrautbúnir og fremst var kostur til þess að ganga í augun á
el-Hadr búum. Þeir sem áttu reiðskjóta, iiesta eða asna, komu ríð-
andi á j)eim fieldur en ekki hnakkakertir.
Skrúðfylkingin lagði nú af slað og teygðist mjög úr henni.
Fremstir fóru karlmennirnir gangandi eða ríðandi og voru þeíý
flokkur sér. Þvi næst kom brúðarúlfaldinn og teymdi brúðgum-
inn liann, j)á kvennaþyrping og söng hún sömu söngvana sem '.}
morgunsárinu og klappaði saman lófunum eftir hljóðfallinu, var
undrayert þol þeirra að halda þessum tilbreytingalausa söng
áfram stundum saman. Síðast fylgdi stór sægur karla og kvenna.
Þar fóru allir |)eir, sem komið höfðu of seint, er lestin var lögð
af stað. Mjög hægt var farið og oft numið staðar. Tveir eða ])i’ír
rciðmenn reyndu gæðinga sína á völlunum með fram veginum og
nam j)á öll fylkingin staðar til læss að dást að flýti og fimi liesta
og reiðmanna. Eða ungir menn í fararbroddi dönsuðu sverð-
dansa, einn eða fleiri í senn. Þeir liðu eftir hljóðfalli aftur á bak
og áfram og böðuðu út sverði — eða staf. í öllu þorpinu voru
sem sé ekki iil nema tvö sverð, og þurfti þvi á staf að halda, ef
fleiri dönsuðu en tveir í einu. Danslagið var harla tilbreytingar-
laust. Það var leikið á flautu iir vængjabeinum arnar, og hefir
þetta óbrotna hljóðfæri að líkindum verið notað í ísrael til forna.
Þessir dansar voru einkum til skemtunar karlmönnunum í farar-
broddinum, slógu l)eir hring um dansarana svo þétt, að aðrir sáu
ekki til, en auðvitað stöðvaðist skrúðgangan, meðan á dansinum
stóð. Enn tafði l)að fyrir, að fylkingin fór oft fram hjá hrunnum
eða uppsprettum, og þurftu menn þá að svala þorsta sínum. Alt
þetta olli því, að ferðalagið 3 km. milli þorpanna tók meíra en
tvær klukkustundir og ekki var náð til el-Hadr fyr en ki. 10.
Brúðarinnar skyldi vitja í eitthvert fegursta liúsið í bænum, enda
þótt foreldrar hennar ættu heima í fátæklegu hreysi. Fjölskyldan
hafði fengið það til umráða þennan dag, til þess að alt skyldi veg-
legra í augum Artasbúa. Þegar fyikingin var þangað komin,
gengu tvær frændkonur brúðgumans inn til þess að sækja brúðina.
En þær komu þegar út aftui- og kölluðu lil liópsins, að liann
skyldi doka við andartak, unz tokið yrði við að búa brúðina. Auð-
vitað varð það andartak mjög langt, og fór svo, að menn urðu að
híða fullar tvær klukkustundir eftir henni. En alt er tímafrekt
í Austurlöndum, og samtiðarmönnum Jesú hefir eflaust þótt það
mjög eðlilegt, er hann sagði í líkingunni um tíu meyjar, að brúð-
gumanum hefði dvalist. Ég sá einnig, að brúðarfylkingin bjóst
við langri bið og leitaði forsælu. Karlmennirnir settust og tóku