Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 18

12
Regin Prenter:
Janúar.
að gefa gætur að öllum liag þjóðarinnar, l)æði andleg-
um og efnalegum. Það er þjóðin í heild sinni, sem hún
verður að liafa fyrir augum, en ekki aðeins fáeinir út-
valdir. Þessu starfssviði verður naumast betur lýst en i
úrklippubók rithöfundarins nafnkenda Arne Sörensens:
„Hvad siger Ðanmark?“ Mestur liluti þessarar hókar er
úrklippur úr hlöðum og bókum árið 1936 og sýnir, hvern-
ig allur fjöldinn liugsar og talar nú á dögum. Fyrirsögn
liöf. fyrir 1. kapítula hennar er þessi: „Danmörk litla
er klofin í smátt“. Hann á með því við það, að innri
sundrung einkenni þjóðina. Annarsvegar er sveitin,
hinsvegar iðnaðarborgin, og stríð í milli andlegt og
efnalegt, og munurinn á þeim svo mikill, að hvor aðil-
inn skilur tæpast mál hins. í Danmörku eru trúmenn á
gamla vísu, róttækir trúmenn á nútíma vísu og kommún-
istar, er þekkja lítið sem ekkert til kirkjunnar. Innan
kirkjunnar eru liæði Innratrúboðsmenn og Grundtvigs-
sinnar, sem þekkjast oft lítið, tortryggja liverir aðra og
keppa eftir föngum um emhætti og álirif i kirkjunni.
Og sundrungin grefur um sig meir og meir.
Þetta er hið mesta alvörumál, og ekki sízt það, hvílíkt
djúp myndast milli sveitarinnar og horgarinnar, og er
borgin að verða áhrifameiri. Stórborgarkirkjan ogsveita-
kirkjan eru eins og' tvær ólikar veraldir.
Hinsvegar fer ólga og óstyrkur um allar stéttir, og er
vant að sjá, hvort heldur muni draga til sameiningar
með þeim gegn yfirvofandi hættum eða fullkomins
glundroða. Þetta getur einnig gestsauga útlendingsins
séð. Þýzkur rithofundur, sem þekkir Danmörku vel,
Friedrich Sieburg, skrifaði í fyrra á þessa leið: „Fann-
lireiðan liggur yfir Kongsins nýja torgi, hvít og mjúk.
Mávarnir láta berast á íshroða á höfninni. Reiðinn á
skeiðum Nýhafnar er þakinn mjöll. Himininn er heiður
og blár og við hann blaktir Dannehrog. Ég geng um og
virði fyrir mér andlit fólksins. Kinnarnar eru búslnar
og rjóðar eins og forðum daga, en er sem mér sýnist,