Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 26

Regin Prenter:
Janúar.
' 20
Þetta, sem ég nú liefi nefnt, samkomur fyrir unga
fólkið, gamla fólkið og safnaðarsamkomur, er algengast
safnaðarstarf til sveita. Sumstaðar hvílir þetta starf ná-
lega eingöngu á herðum prestsins, annarsstaðar hefir
hann sína aðstoðarmenn meðal safnaðarfólksins. Er
það ekki sízt þar sem Innra-trúboðsstefnan ríkir í sókn-
unum, þar er trúhoðshúsið miðdepill safnaðarlífsins og
leikfólkið sjálft tekur þátt i æslculýðsstarfinu og heldur
samkomur. Grundtvigssinnaðir leikmenn starfa einnig
mikið. Auk æskulýðsfélaga þeirra eru einnig víða í
sveitasóknum „Kirkjuleg félög“ svonefnd, leikmannafé-
lög, sem láta halda kirkjulega fundi og guðsþjónustur, i
samstarfi við prestinn oftast nær. I sókn minni er slikt
félag og lætur það í samráði við mig halda kvöldguðs-
þjónustur einu sinni i mánuði að vetrinum og fær ræðu-
menn að, ennfremur heldur það stórt sumarmót og
haustmót, þar sem flutt er guðsþjónusta og erindi.
Ég mun nú ljúka máli mínu um starfið í sveitasöfn-
uðum. Ég hefi orðið svo fjölorður um það sumpart af
því, að ég sjálfur þekki það bezt, og sumpart af því, að
starf sveitasafnaðanna minnir mest á starfið hér á ís-
landi.
Um starfið í bæjunum ætla ég ekki að tala ítarlega,
enda hlýtur lýsing mín á því að verða annars konar, þar
sem ég þekki það ekki af eigin raun. Það sem ég sagði
í upphafi um sveitakirkjuna og horgarkirkjuna, að þær
væru eins og tveir ólikir heimar, það stendur undir öll-
um kringumstæðum heima, þegar stórborgarkirkjan er
höfð i huga. Þar nægir ekki eins og i sveitunum að miða
starfið við það, að láta kristindóminn festa dýpri rætur,
heldur verður að gróðursetja hann á ný meðal nokkurs
hluta íbúanna, sem gjörst liafa kirkjunni fráhverfir.
Þess vegna getur borgarpresturinn á engan hátt staðið
einn i starfi sínu. Helzta sérkennið á kirkjulífinu í borg-
um Danmerkur er einmitt það, að samstarf er í milli
sóknarprestsins og fjölda sjálfboðaliða frá hálfu leik-