Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 23

Kirkjuritið. Danska kirkjan nú á dögum. 17
sóknum, þá eru þeir engu að síður mjög fáir, sem hafa
með öllu snúið baki við kirkjunni og bera ekki neina
virðingu fyrir henni. Þessa afstöðu verðum vér sveita-
prestarnir að skilja og liaga störfum vorum eftir því.
Sóknarkirkjan og sunnudagaguðsþjónustan verða að
vera þungamiðjan í öllu starfi voru. Og vér verðum að
láta safnaðafólk vort skilja, að sunnudagsguðsþjónustan
i sóknarkirkjunni sé einnig æðst í augum vor sjálfra. En
vér getum ekki látið oss nægja að prédika í kirkjunni
á sunnudögum. Vér verðum að búsvitja iðulega, vér
komumst vel yfir það, prestaköll vor eru ekki stærri en
það. Húsvitjanirnar eru eitt af allra mikilvægustu störf-
um prestanna í þorpunum og sveitunum. Ennfremur
verðum vér að leitast við að bafa safnaðarsamkomur á
öðrum tímum eii á sunnudögunum, við guðsþjónusturn-
ar. Mestu varðar eflaust starfið meðal æskulýðsins. Fyr
á tímum var það svo, að vinnufólkið á sveitabæjunum
meginið af því oft ungt fólk — lieyrði eins og fjöl-
skyldunni til og átti að öllu leyti lieimili og atbvarf á
bænum. Nú er víða orðin á þessu mikil breyting. Unga
vinnufólkinu í sveitaþorpunum virðist afstaða þess til
búsbændanna vera aðeins afstaða verkafólks til vinnu-
veitanda. Sambandið í milli búsbónda og vinnumanns,
búsmóður og vinnustúlku er að verða ópersónulegt.
Góða gamla heimilislífið er að hverfa á mörgu dönsku
bændabýlinu; og nú er það orðið sjaldgæft að liitta
fyrir búgarða, þar sem vinnufólkið á heimili bjá liús-
bændunum. Af því leiðir, að vinnufólkið á í rauninni
ekkert atbvarf í frístundum sínum. Það getur ekki setið
j)á í kaldri herbergiskytru. Þessvegna verður því að leita út
á götuna til jafnaldra sinna eða til dansleikanna í sam-
komuhúsunum. Af þessu öllu stafar mikil liætta. Ég ætla
að leyfa mér í því sambandi að vitna til orða viturs
dansks alþýðuskólastjóra: „Það er enginn vafi á því“, segir
bann, „að drykkjuskapur og áflog eiga sér stað á dans-
leikunum i samkomuhúsunum, og að minsta kosti í
2