Kirkjuritið - 01.03.1941, Blaðsíða 19

Kirkjuritið.
Irósemiogtrausti skalyðarstyrkurvera.
■sjaldan hefir oss íslendingum verið meiri þörf en nú
bessarar áminningar.
hyrstu Islendingarnir eru fallnir fyrir ógnum stríðs-
Uls> myrtir tiigum saman, skelfing og sorg liefir gist
bjölda heimila, konur og börn og nánustu ástvini, þyngri
e>i tárum taki. Harmatölur stoða ekki liiö minsta. Það
barf ekki að minna þá á sárin, sem mest hafa mist. En
e*tt er unt að gjöra fvrir þjóðina: Að skipa sér þéttar
sainan í einn flokk og ganga í rósemi og trausti undir
^vi'ðina með þeim, sem eiga liana þyngsta að bera, svo
að þeirra sorg .verði harmur hennar allrar.
Saman skulum vér harma hetjurnar föllnu og láta
stlga upp bænir vorar fyrir þeim. Hvort sem hein þeirra
'lvíla undir hláum leiðum hafsins eða í móðurskauti
Jarðar, blasir nú himinn eilífðarinnar við sálum þeirra.
Hort'um þangað, til Guðs með öruggum lniga. í skapar-
ans hendi er dauðinn ekki til. Úr hríð hamstola verald-
ar eru þeir gengnir inn i stormhlé — til friðar, sem
l'eiinurinn má hvorki veita né svifta.
Úg ástvinum þeirra, sem hér lifa eftir, skulum vér votta
dýpstu hluttekning vora og bróðurhug, og leitast við að
leynast þeim að sama skapi betur sem þeir þurfa vor
■neir við, ekki aðeins með orði og' tungu, heldur í verki
sannleika. Það á að vera ljúf og heilög skylda þjóðar-
innar allrar.
^ér sjáum skamt fram. En margir ætla, að það, sem
Ver 11 ú höfum orðið að þola, sé aðeins upphaf hörnnmg-
anna> því að enn séu raunir vorrar þjóðar litlar i saman-
. ni'ði við raunir ýmsra annara þjóða, ófriðarsortinn fær-
lst sífelt nær og nær oss, unz eldingarnar dvnji á oss.