Kirkjuritið - 01.03.1941, Blaðsíða 4

Marz.
Mennirnir við vöggu kristninnar.
Eftir dr. Magnús Jónsson, prófessor.
Upptök kristninnar og sigurför hennar um heiminn
eru líklega eitthvert stórfeldasta fyrirbrigði mannkyns-
sögunnar, og jafnframt eitt hið óskiljanlegasta. Þessi
hreyfing, sem liefst í fremur afskektum hluta róm-
verska ríkisins, fer áður en nokkurn varir um alt þetta
viðlenda ríki. Engum vopnum er beitt eða nokkuru þvi,
er til kúgunar geti talist. En þó lieldur þessari þróun
áfram í sífellu. Og eftir 3—4 aldir, er kristnin komin
ekki aðeins um alt Rómaveldi, heldur óraleiðir út fyrir
takmörk þess, sérstaklega austur á bóginn. Þetta glevm-
ist oft vegna þess, að kristnin i þessum löndum varð
fyrir svo óblíðum örlögum, að hún dó út að mestu. Er
ekki hægt að rekja það hér. En á 5. öld var kristnin
komin norður að Baikalvatni i Síberíu, austur í Kína
og suður á Indland. Á þessu óraflæmi var fjöldi höfuð-
hiskupsdæma og þúsundir hiskupa. Eg get þessa aðeins
til þess að sýna hinn öra vöxt kristninnar. íslam lagði
þessa kristni að mestu í rústir, og' framtíð kristninnar
varð um langan aldur á Vesturlöndum.
Um sjálfa vöggu kristninnar ætla eg ekki að ræða
hér, um liöfund hennar, Jesúm Krist, eða upphaf henn-
ar á dögum lians, heldur langar mig til þess að draga
hér upp myndir af tveim þeirra manna, er tóku við hinni
ungu kristni, og gerðust leiðtogar hennar á fyrstu göng-
unni út um heiminn. Sjálfur höfundur hennar gerði ekki
annað en kveikja líf hennar og skilja það eftir í hönd-
um örfárra manna. Fyrir manna sjónum hefði mátt líta
svo á, að hreyfing sú, er Jesús vakti, dæi með honum.
En hún reis líka upp með honum.