Kirkjuritið - 01.03.1941, Blaðsíða 12

90
Magnús Jónsson:
Marz.
út í geiminn. Hingað til hafði hann starfað eins og aðr-
ir. Jafnvel í Antiokkíu og' á þessari kristniboðsferð var
hann samverkamaður. Það er einhver spennitreyja á
honum, sem kemur í veg fyrir, að liann geti neytt sín.
Hann liefir setið í þeirri Makedóníu, sem var of lítil
fyrir hann. En nú, þegar hann hættir öllu á eitt kast í
fullu trausti til Guðs, og fær staðfestingu þess — þá er
eins og bönd bresti. Nú sér hann ekki aðeins þennan
rómverska landstjóra og þessa rómversku höll og þessa
rómversku hirð, heldur sér hann alt Rómaveldi fyrir
sér. Það var þetta veldi, sem hann átti að leggja undir
Krist og ekkert minna.
Þegar þeir leggja frá Pafos, er ekki efi, hver er for-
inginn. Höfundur Postulasögunnar segir með næmum
skilningi: „En þeir Páll lögðu út fi'á Pafos“. „Þeir Páll“
Páll og þeir, sem með honum voru. Þetta var rétt-
nefni upp frá þessu. Altaf var liann í fylkingarbrjóstinu,
altaf gekk hann í vandann, tók á sig hætturnar, réði
fram úr vandamálunum.
Foringjahæfileiki Páls kemur ef til vill hvergi betur
fram en í því, hvernig hann dregur meginlínur starfs-
ins. Fram undan honum var Rómaveldi alt saman, jietta
riki, sem spenti yfir alla veröldina að heita mátti. Gamla
rómverska ríkið er stórt, er vér virðum það fyrir oss á
landbréfi, austan frá Evfrat og vestur að Atlantshafi-
norðan úr hinum dularfullu skögum norðursins, suður
í brunasanda Afríku. En livað er sú stærð í augum vor-
um á móts við það, sem hlaut að vera í augum þeirra
tíma manna. Samgöngur voru ýmist á seinfærum segl-
skipum eða þá á landi, oftast fótgangandi. Og valdið,
sem á móti var lierjað, var ótakmarkað. Það átti sér
enga hliðstæðu hér á jörð. Það var ekki eins og nú, þar
sem hin miklu veldi eru mörg, hvert við annars hlið.
Nei, hér var það eitt veldi, ósigrandi og ægisterkt.
Páll vissi, að hann barðist í þjónustu þess, sem var