Kirkjuritið - 01.03.1941, Qupperneq 22

Kirkjuritið.
Aukatekjur presta.
í janúarhefti Kirkjuritsins þetta ár skrifar „gamall
klerkur“ um launamál presta og jafnvel fleiri embættis-
manna ríkisins. Eru það að ýmsu leyti orð, sem ég vildi
undirstrika.
Undanfarin ár liefir allmikið verið rætt og ritað um
launakjör presta. Hefir mörgum komið saman um, að
þau væru lág. Mun það líka ekki ofsagt. Engir starfs-
menn ríkisins hafa lakari launum að sæta, nema barna-
kennarar. Kennarar verða að stunda ýms önnur störf,
oft óskyld verk, sem draga úr starfskröftum þeirra og
starfsárangri. Prestar i sveit eru neyddir til búskapar.
Embætli þeirra fylgja oftast illa selnir jarðarskrokkar.
Það eiga að vera hlunnindi, en eru það sjaldnast. Það
getur orðið óþægileg byrði fyrir eignalausan, stundum
stórskuldugan mann, að taka stórar jarðir á sína ábvrgð.,
Búskapur á stórri jörð er dýr og erfiður, ekki sízt eftii'
að fólkið er flúið úr sveitunum. En þessar jarðir eiga að
sumu leyti að vera uppbót á laun prestanna. Þær geta
orðið það. En aðeins á einn liátt: Að ungi presturinn
ljregðist köllun sinni að meira eða minna leyti. Hann
verður að gerast umsvifamikill bóndi. En enginn getur
tveimur herrum þjónað. Þannig ræður ríkisstjórnin mann
til starfa, en lætur úrelt fyrirkomulag verða þess vald-
andi um leið að taka hann frá störfunum að meira en
liálfu lej7ti. Þvi að eins og það er nauðsynlegt fyrir
sveitaprest að liafa jarðarafnot til hæfilegrar framleiðslu
af kjöti og mjólk handa fjölskyldu sinni, þá tekur þa'ð
hug hans frá störfum að vera bundinn búskaparáhvggj-
um stórframleiðandans.
En um það þarf ekki að fjölyrða. Launakjör og' aðbúð