Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
Þú gafst mér.
(Lag eftir Sigvalda Kaldalóns).
Þú gafst mér heyrn að skynja tungutak
og túlka, lífsins margraddaða hljóm,
svo hlýtt eg gæti’ á fagurt fuglakvak,
á fossins hörpu, söngsins blíða óm,
að heyrt eg gæti hafsins þunga gný
og haustsins blaðahvísl og stormsins nið.
Þú kemur sjálfur samklið tóna í,
að sálir vorar öðlist helgan frið.
Þú gafst mér sjón að sjá um næturstund
hin silfurbúnu geimsins hnattafley,
er stýrir þú með sterkri, duldri mund,
svo stefnu þeirra’ að marki skeikar ei.
Er yfir gjörvalt geimsins dimma haf
oft gliti ofnum segulstraumum brá
með hverfilita-log og geislastaf,
eg Iíking þinnar helgu dýrðar sá.
Og er á sumri sólin steig úr mar,
og sveipast geislum land og haf eg sá,
oft hljóðlát bæn í huga mínum var
til hans, sem alt hið góða kemur frá.
Og gleðihreim eg heyrði’ í fuglasöng.
Þeir hófu lofgjörð föður dagsins til.
Eg sá, hve blómin bljúg í klettaþröng
þá breiddu faðm sinn móti ljósi’ og yl.
Þú gafst mér, drottinn, vit, að vissi eg
um veru þína, mátt og föðurnáð,
og skilning á að velja réttan veg,
þótt val mitt yrði löngum breyskleik háð.
Og er eg villist vegi réttum frá,
að velferð minni styður hönd þin bezt.
Og þegar harma-húmið skellur á,
í hjarta mínu finn eg þig sem gest.