Kirkjuritið - 01.04.1941, Síða 10

128
Magnús Jónsson:
April.
Hann er hetjan ótrauða, sem vegur í hóp ósigrandi and-
stæðinga.
Karlmensku liugurinn harði
hans sig aug'lýsti þar,
segir Hallgrímur Pétursson með sinni venjulegu glögg'-
skygni á dýpri rætur viðburðanna. Við skulum lieldur
öfunda Pétur fyrir þetta en álasa honmn.
Einu sinni komst það svo langt, að Jesús ávarpaði
Pétur með orðinu Satan! „Vík frá mér, Satan“, alveg
eins og hann sagði við freistarann i eyðimörkinni. En
hverg'i eru andstæðurnar í fari Péturs stórkostlegri en
þá. Rétl áður liefir hann gert þá játningu, sem Jesús
launaði með orðinu mikla: „Þú ert Pétur, og á þessum
kletti vil eg' reisa kirkju mína, og hlið heljar skulu ekki
verða honum yfirsterkari“. Þetta eru orðin, sem greypt
eru gullnu letri umhverfis hvolfþak Péturskirkjunnar í
Róm. Það er eftirtektarvert, að þessi lofsamlegu um-
mæli eru ekki tilgreind í þvi guðspjallinu, sem talið er
geyma frásögn Péturs sjálfs. En það guðspjall greinir
samvizkusamlega frásögnina, sem fer á ef.tir, þegar Pétur
vill fá meistara sinn ofan af þeim ásetningi að hætta lifi
sínu í Jerúsalem, og svo orðin, sem eg gat um: „Haf þig'
á hrott frá mér, Satan!“
En það er bersýnilegt, að bæði játningin og hrösunin
eiga liér alveg sömu rót: Kærleika Péturs til meistarans.
Og eru ekki hin ofsalegu orð Jesú einmitt skýrasti vott-
urinn um ægivald kærleikans i orðum Péturs? Jesús
finnur mátt þessa kærleika samtímis því, að hann veit,
að undan honum má ekki lála. Hér fann hann, að þurfti
snögg og hörð átök og þau endurspeglast i þessum hörðu
orðum. Pétur lirasar hér enn af kærleika. Og ef til vill
sjáum við hvergi betur, hvílíkur máttur Péturs er en hér,
og hvað það var, sem gerði hann, þrátt fvrir allar hras-
anir, að foringja hinnar voldugu lireyfingar, sem barðist
til sigurs með vopnum kærleikans.